گنج‌های فراموش شده ۲# | بازی Medal Of Honor 2010

در دومین شماره از سری مقالات (گنج‌های فراموش شده)، به بررسی بازی Medal Of Honor 2010 خواهیم پرداخت.

جنگ‌جهانی دوم، از آن سوژه‌هایی است که می‌توان آن‌ را به داستان حداقل هفتاد درصد عناوین ژانر شوتر اول شخص نظامی تعمیم داد و به دلیل  مخاطب پسند بودن آن و همچنین ریسک پذیر نبودن شرکت‌های بزرگ، ایده‌های بکری مانند جنگ ویتنام، جنگ‌های خاورمیانه، جنگ‌جهانی اول و…، دست نخورده باقی می‌مانند و به جز عناوین خیلی قدیمی، کمتر بازی جدیدی به آنها می‌پردازد. Medal Of Honor 2010 دقیقا همان بازیی است که ایده‌های قبلی را کنار گذاشته و به سراغ افغانستان و نبرد جوخه‌های آمریکایی با تروریست‌های طالبان و چچن‌ها رفته است. با پیکسل آرتس همراه باشید تا نگاهی به Medal Of Honor 2010 بیندازیم.

یکی از مواردی که همیشه برای نگارنده جای سوال داشته، کمتر دیده شدن و زیر سایه مجموعه‌های Battlefield و Call Of Duty بودن سری Medal Of Honor بوده است، حتی با اینکه این سری اثر شرکت بزرگی مثل EA می‌باشد. این روند کم توجهی به Medal Of Honor تا جایی پیش می‌رود که EA بعد از شکست مفتضحانه Medal Of Honor: Warfighter در سال ۲۰۱۲، تا همین اواخر هیچ نسخه جدیدی از این سری منتشر نکرده بود.
اما در مورد نسخه ۲۰۱۰: پس از شروع شدن سکانس افتتاحیه عالی، بازی پلیر را بدون هیچ آموزشی میان انبوه نیروهای گشتی دشمن رها می‌کند (دقیقا بر خلاف Warfighter، این همان چیزی است که باعث می‌شود ۲۰۱۰ از همان اول به دل بنشیند، اما Warfighter بازیکن را از خود دور کند). گان‌پلی بازی از آن مواردی‎ است که از همان دقایق ابتدایی که گلوله اول را شلیک می‌کنید، عاشقش می‌شوید! طراحی و صداگذاری اسلحه‌ها به حدی عالی طراحی شده است که بعد از گذشت حدود ۱۰ سال از انتشار، همچنان حرف‌هایی برای گفتن دارد و حتی قابل مقایسه با برخی از عنوان جدید می‌باشد.

همیشه در شوترهای اول شخص نظامی فرمول اثبات شده اما نانوشته‌ای مبنی بر (هر از چند گاهی سلاح معمولی بازیکن را بگیر و او را پشت وسایل نظامی هیجان‌انگیز بنشان!) وجود دارد و Medal Of Honor 2010 هم از همین فرمول پیروی می‌کند و در کمال تعجب، پس از سال‌های متمادی، این روش همچنان جواب می‌دهد. البته که به لطف همین مورد، و مقداری هم فضاسازی واقعی و زیبا و گان‌پلی روان، Medal Of Honor از لحاظ گیم‌پلی، حتی تا آخر بازی خسته‌کننده و تکراری نمی‌شود، چون هر چه که باشد، شلیک با مینی گان، رانندگی با ATVها و پرواز و شلیک با هلیکوپتر آپاچی بر فراز مقر طالبان، قطعا اجازه تکراری شدن مراحل را نمی‌دهند!

مثل دیگر شوترهای Dice، بازی Medal Of Honor 2010 هم از لحاظ نظامی بسیار دقیق و واقع‌گرایانه است، تا حدی که برای ساخت بازی از نقشه‌های هوایی واقعی روستاهای طالبان و مشاهدات کهنه سربازان آمریکایی در افغانستان استفاده شده، همچنین طراحی بصری و ضمیمه‌هایی که مربوط به نیاز هر مرحله بر روی سلاح‌هایتان نصب می‌شوند، کاملا مشابه نمونه‌های واقعی هستند.
Medal Of Honor 2010 عنوانی سرگرم‌کننده و قابل قبول است، اما به هیچ عنوان نمی‌توان اسم (بی‌نقص) را روی آن گذاشت. از بزرگترین ایرادات وارد به بازی، داستان آن است. داستان Medal Of Honor  به معنای واقعی کلمه هیچ چیزی برای ارائه ندارد، عملا هیچ چیز. شاید کم و بیش صحنه‌های سینمایی زیبایی در بازی وجود داشته باشد، اما به هیچ عنوان به بهبود وضعیت داستان کمکی نمی‌کنند. Medal Of Honor تلاش خود را می‌کند که در مراحل آخر با اضافه کردن رگه‌های احساسی (شما بخوانید همان حس برادری میان سربازان) و جملات نغز در مورد وطن و ستایش سربازانی که برای کشورشان کشته شده‌اند، بی‌محتوایی ۶-۵ ساعته بخش داستانی را جبران کند، اما نه تنها موفق نمی‌شود، بلکه بیشتر در منجلابی از کمبود محتوای داستانی خود فرو می‌رود. حتی جلوه‌های نظامی که در کل روند بازی، Medal Of Honor را به طرز عجیبی نجات داده بود هم موثر واقع نمی‌شود و با ظاهر شدن اندینگ (مثلا_خیلی_ناراحت‌کننده) و تابوت‌های سربازان، درون هلیکوپتر شینوک در مسیر آمریکا، Medal Of Honor عملا تیر خلاصی درون مغز خود خالی می‌کند.

حال EA با پلیری مواجه است که با داستان بی‌مغز Medal OF Honor، کاملا سردرگم شده است، اما EA از تخصص خود که بخش Multiplayer است، استفاده می‌کند و مجددا بازیکن را با یک بخش چندنفره خیلی خوب راضی نگه می‌دارد. بخش چندنفره بازی به حدی با بخش داستانی متفاوت است که گویی دو بازی کاملا مجزا هستند و دو شرکت متفاوت آن‌ها را توسعه داده‌اند. حتی بخش چند نفره از لحاظ بصری هم مقداری با بخض داستانی فرق می‌کند و کمبود تنوع سلاح‌ها، برخی مشکلات گرافیکی و…، همگی در بخش چندنفره رفع شده‌اند. گرچه که با تمام این تفاسیر، بعد از گذشت ۱۰ سال، احتمالا سرورهای بخش چندنفره بازی خالی از بازیکن و غیر قابل استفاده شده باشند.

در نهایت، اگر به شوترهای اول شخص نظامی و واقع‌گرایانه، جنگ‌های خاورمیانه و علی‌الخصوص افغانستان و باقی موارد مثبت ذکر شده در متن علاقه دارید، Medal Of Honor 2010  برای شما ۶-۵ ساعت گیم‌پلی سرگرم کننده و عالی به ارمغان می‌آورد؛ اما اگر از آن توقع داستان خارق‌العاده‌ای مانند Call Of Duty MW دارید، بازی شما را به بدترین نحو ممکن ناامید خواهد کرد.

در اینجا، دومین قسمت از (گنج‌های فراموش شده) به پایان می‌رسد. به نظر شما، چه عناوینی می‌توانند در شماره سوم جای بگیرند؟ در قسمت دیدگاه‌ها بنویسید!