مانیتور یا تلویزیون، کدام برای اجرای بازی‌ها مناسب‌تر است؟

انتخاب نوع نمایشگر بستگی به نحوه‌ی اجرای یک بازی توسط هر فرد دارد! اگر به وضوح بیشتر تصاویر اهمیت می‌دهید، به سراغ خرید یک مانیتور بروید، اما اگر صفحه نمایش بزرگ‌تر به بهای کاهش کیفیت تصاویر را ترجیح می‌دهید، به سراغ تلویزیون‌ها بروید. در ادامه با ما باشید تا به بررسی مزایا و معایب این دو نوع نمایشگر بپردازیم.

پاسخی سریع و کوتاه!

در زمان اجرای بازی‌های ویدیویی مانیتورها قابلیت رقابت بهتری نسبت به تلویزیون‌ها خواهند داشت، چراکه از مدت زمان پاسخگویی کمتری برخوردار هستند، اما اگر استفاده از یک صفحه نمایش بزرگ‌تر برای شما اهمیت داشته و به کاهش وضوح تصاویر اهمیتی نمی‌دهید، خرید یک تلویزیون را توصیه می‌کنیم.

بررسی دقیق و جامع

فرقی نمی‌کند که در اجرای یک بازی ویدیویی از چه پلتفرمی استفاده می‌کنید، رایانه شخصی یا یک کنسول، همه‌ی آن‌ها برای اجرا نیاز به یک نمایشگر خواهند داشت، نمایشگری که می‌تواند یک مانیتور، یک تلویزیون و یا حتی یک پروژکتور باشد! امروزه تنوع نمایشگرها بقدری بالا رفته که هر کدام از گروه‌های گفته شده، خود شامل انواع گوناگونی می‌شوند! بنابراین انتخاب یک نمایشگر مناسب، می‌تواند برروی تجربه‌ی شما از اجرای یک بازی ویدیویی تاثیر گذار باشد.

چه نمایشگری برای اجرای بازی‌های ویدیویی مناسب‌تر است؟

پاسخ دادن به این سوال کار آسانی نیست، چرا که با پارامترها و جزئیات مختلفی روبرو هستیم که می‌توانند بر روی پاسخ تاثیر گذار باشند، در اینجا تلاش کرده‌ایم تا با جمع آوری مزایا و معایب هر یک از گروه‌های نمایشگر، پاسخ دادن به این سوال را به خود شما واگذار کنیم!

تفاوت مانیتورها و تلویزیون‌ها در چیست؟

ابعاد صفحه نمایش

بارزترین تفاوت میان مانیتورها و تلویزیون‌ها، ابعاد صفحه نمایش آن‌ها است. مانیتورها معمولاً دارای ابعاد صفحه نمایش ۱۹ تا ۲۷ اینچی هستند، این در حالی است که ابعاد تلویزیون‌های مدرن امروزی، تا ۱۰۰ اینچ هم می‌رسند، گرچه بطور متداول، مصرف کنندگان از ابعاد ۳۰ تا ۶۰ اینچی آن‌ها استفاده می‌کنند. هر چه ابعاد صفحه نمایش تلویزیون بزرگ‌تر باشد، بازیکنان تجربه‌ی بهتری را از اجرای عناوین خود کسب کرده و قادر خواهند بود تا بازی خود را حتی برروی یک مبل اجرا کنند و همچنین به شکل راحت‌تری از قابلیت تقسیم صفحه نمایش آن جهت استفاده از حالت چند نفره بهره ببرند.

رزولوشن

رزولوشن صفحه نمایش ارتباط تنگاتنگی با ابعاد صفحه نمایش دارد؛ همانطور که می‌دانید، رزولوشن تعیین کننده‌ی تعداد پیکسل‌های صفحه نمایش است و هر چه این تعداد بیشتر باشد، شاهد وضوح تصویر بهتری خواهیم بود.

مانیتورهای امروزی دارای این رزولوشن‌ها هستند:

• 1080p یا Full HD
• 1440p یا QHD که البته امروزه 2K هم نامیده می‌شوند اما از نظر فنی اشتباه است.
• 2160p یا UHD که البته امروزه 4K هم نامیده می‌شوند.

وضعیت تلویزیون‌ها مقداری متفاوت است؛ تلویزیون‌های امروزی شامل:

• 720p (HD Ready)
• 1080p (Full HD)
• 2160p (4K)

می‌شوند و ابعادی میان دو کیفیت Full HD و 4K ندارند. ابعاد تلویزیون‌های Full HD از ۳۲ اینچ شروع می‌شوند و تلویزیون‌های کوچکتر دارای رزولوشن 720p خواهند بود که در بازی‌های مدرن امروزی جایگاهی ندارند.

دلیل اصلی تفاوت قابل توجه میان رزولوشن مانیتورها و تلویزیون‌ها، فاصله‌ای است که از آن‌ها استفاده خواهد شد! بطبع مانیتورها در فواصل کمتر و تلویزیون‌ها در فواصل دورتری مورد استفاده قرار می‌گیرند.

بنابراین هر چه ابعاد صفحه نمایش بزرگتر باشد، با تعداد پیکسل‌های کمتری روبرو خواهیم بود!

زمان پاسخگویی

زمان پاسخگویی یا بهتر بگوییم، زمان پاسخ پیکسل، تعیین کننده‌ی سرعت تغییر رنگ یک پیکسل از سیاه به سفید و مجدداً به سیاه در میلی ثانیه است؛ اما چه چیز این موضوع بر روی اجرای بازی‌ها تاثیر گذار است؟ زمان پاسخگویی امکان حرکت صاف و نرم دوربین بازی را فراهم می‌کند. اگر زمان پاسخگویی بالا باشد، نتیجه‌ی آن تاری شدید اجسام در حرکت و شبحی شدن آن‌ها خواهد بود.

در مانیتورهای مدرن امروزی، شاهد مانیتورهایی با سرعت پاسخگویی 1ms TN تا 4ms IPS هستیم که در مانیتورهایی با سرعت 4ms IPS، به دلیل تکنولوژی بکار رفته در آن‌ها، محدود به زمان پاسخگویی بالاتر خواهند بود؛ در مقابل، صفحه نمایش تلویزیون‌ها محدود به IPS بوده و در تکنولوژی ساخت آن‌ها تلاش می‌شود تا بیشترین زمان پاسخگویی را داشته باشند، چرا که این فاکتور در نوع کاربری عمومی از آن‌ها نقش مهمی ندارد.

بصورت کلی، تولید کنندگان تلویزیون هرگز مدت زمان پاسخگویی محصول تولید شده را بدلیل اجتناب از قضاوت مصرف کنندگان اعلام نمی‌کنند، گرچه این مقدار بصورت معمول بیش از ۱۰ میلی ثانیه است اما راه حل دقیقی برای تشخیص آن وجود ندارد؛ بهترین کار در زمان خرید، انتخاب برندهای مشهوری مثل سونی، سامسونگ، ال جی، فیلیپس و … است؛ اما اگر در مورد احتمال ایجاد تاری در تلویزیون خود نگران هستید، تنها راه حل آن، بررسی تلویزیون مورد نظر پیش از خرید آن است.

اتصالات

اتصالات موجود در تلویزیون‌ها و مانیتورها از اصلی‌ترین تمایزات آن‌ها محسوب می‌شوند:

• مانیتورها: در ساخت آن‌ها تلاس می‌شود تا اتصالات DisplayPort و HDMI و در برخی موارد DVI در نظر گرفته شوند؛ همچنین در برخی از مدل‌ها شاهد ورودی و خروجی صدا و همچنین پورت‌های USB نیز هستیم.
• تلویزیون‌ها: در این گروه از نمایشگرها شاهد پورت DisplayPort نبوده و تنها شاهد پورت HDMI هستیم که معمولاً تعداد آن‌ها به دو عدد محدود می‌شود؛ این گروه همچنین شامل حداقل یک پورت USB، یک جک هدفون ۳.۵ میلی متری، یک پورت صوتی (TOSLINK) برای اسپیکرهای Hi-Fi و تنظیمات سینمای خانگی هستند. جهت دریافت سیگنال‌های شبکه‌ها، تلویزیون‌ها دارای یک اتصال کواکسیال جهت اتصال کابل و آنتن هستند، گرچه در برخی از مدل‌ها شاهد پورت آنالوگ Scart نیز هستیم. در نهایت باید گفت که حضور پورت Ethernet در تلویزیون‌های هوشمند امروزی به موضوع متداولی تبدیل شده تا بتوان از اتصال اینترنت استفاده کرد.

در پایان باید گفت که اگر از رایانه‌ی شخصی برای اجرای بازی خود استفاده می‌کنید، بدلیل وجود پورت DisplayPort، تنها قادر خواهید بود که از مانیتورها به عنوان نمایشگر خود استفاده نمایید! چرا که تلویزیون‌ها فاقد این پورت هستند.

نتیجه گیری

اصلی‌ترین اشکال اجرای بازی‌ها بر روی تلویزیون، مدت زمان پاسخگویی و تاری تصویر آن‌ها است؛ همانطور که در بالا نیز گفتیم، زمان پاسخگویی بیشتر منجر به تاری تصویر در زمان حرکت تصویر می‌شود که نتیجه‌ی آن، تجربه‌ای بد در بازی‌هایی با سرعت زیاد خواهد بود؛ با این وجود، زمان پاسخگویی بالا نمی‌تواند مشکل خاصی در تلویزیون‌هایی با کیفیت بسیار بالا محسوب شود.

«الایزینگ» (Aliasing) همواره در کنسول‌ها یکی از مشکلات اساسی بوده است، چرا که کنسول‌ها فاقد قدرت پردازش گرافیکی مورد نیاز برای آنتی الایزینگ هستند و معمولاً هم جهت استفاده به تلویزیون‌های بزرگ متصل می‌شوند، بنابراین بازیکنان با کاهش تراکم پیکسل‌ها روبرو بوده و تاری الایزینگ را بیشتر از قبل حس خواهند کرد. اگر یک رایانه‌ی شخصی را به تلویزیون متصل کنید، دیگر شاهد مشکلات مربوط به کنسول‌ها نخواهید بود.

جمع بندی:

مزایا:

• مانیتورها: زمان پاسخگویی پایین، حجم پیکسل بیشتر، پشتیبانی از DisplayPort و تنوع بیشتر رزولوشن.
• تلویزیون‌ها: صفحه نمایش‌های بزرگ‌تر، ابعاد صفحه نمایش پهن‌تر و امکان استفاده‌ی بهتر از حالت چند نفره بوسیله قابلیت تقسیم صفحه نمایش.

معایب:

• مانیتورها: صفحه نمایش‌های کوچک‌تر.
• تلویزیون‌ها: زمان پاسخگویی بیشتر و مشکلات مربوط به رزولوشن.

در نهایت باید گفت: مانیتورها را در صورتی به عنوان نمایشگر خود انتخاب کنید که مدت زمان پاسخگویی کمتر و حجم پیکسل بیشتری را نیاز داشته باشید، چرا که منجر به ارائه‌ی کیفیت تصویر بسیار بهتری نسبت به تلویزیون‌ها خواهند شد، اما اگر تاری تصاویر (به علت زمان پاسخگویی بالا) و تراکم پیکسل کم، شما را اذیت نمی‌کنند، به سراغ تلویزیون‌ها بروید.