بدترین بازی‌های سال ۲۰۱۹ (براساس نمرات متاکریتیک)

با وجود آنکه امسال نتوانست به نقاط اوج سال‌های قبلی برسد، ۲۰۱۹ هنوز یک سال بسیار خوب برای صنعت بازی است. Disco Elysium ،Sekiro Shadows Die Twice و Devil May Cry 5 تنها سه تا از بهترین عناوینی هستند که طی این سال میلادی منتشر شدند. چه شما به دنبال بازی‌های نقش‌آفرینی طولانی باشید‌ (Fire Emblem: Three Houses)، رمان‌های تصویری جذاب را دنبال کنید (Steins;Gate Elite) یا به دنبال تجربه‌های واقعیت مجازی هیپنوتیزم کننده بگردید (Asgard’s Wrath)، سال ۲۰۱۹ عنوانی برای تمامی سلیقه‌ها دارد.

البته، همانند تمامی سال‌های دیگر، ۲۰۱۹ نیز عناوین افتضاحی را در خود داشت. بازی‌هایی که تنها ارزش تجربه کردن آن‌ها در خندیدن و مورد تمسخر قرار دادنشان است. از میان صدها بازی عرضه شده در سال ۲۰۱۹، در ادامه می‌توانید لیستی از ۱۰ بازی که کمترین میانگین امتیازات را از سایت متاکریتیک دریافت کرده‌اند، مشاهده کنید.

شایان ذکر بوده که پورت‌ها و عناوین ریمستر شده را در این لیست قرار نداده‌ایم، که این تنها دلیل عدم حضور نسخه نینتندو سوییچ بازی‌های Blades of Time و Thief Of Thieves: Season One در این مقاله است.

۱۰. Monster Jam Steel Titans (امتیاز متا: ۴۷)

وقتی بحث بازی‌های ویدیویی باشد، سری بازی‌های لیسانس شده Monster Jam از سابقه آنچنان خوبی برخوردار نیستند. در حالی که این عنوان یک بازی کاملا از دست رفته نیست، Monster Jam Steel Titans توسط موتور بازیسازی متناقض و دنیای باز خالیش عقب نگه داشته شده، که تنها دستاوردشان طولانی کردن زمان سپری شده میان رویدادهای نسبتا سرگرم کننده درون بازی است.

هواداران سری Monster Jam شاید از Steel Titans لذت ببرند، زیرا تا حدودی می‌تواند اکشن هیجان‌انگیز این سری در واقعیت را شبیه‌سازی نماید و کمپین آن نیز پتانسیل خوبی دارد. اما متاسفانه، نکات منفی بازی بخش‌های مثبت آن را تحت شعاع قرار می‌دهند.

شما همچنین می‌توانید نقد و بررسی بازی را در اینجا مطالعه کنید.

۹. Narcos: Rise Of The Cartels (امتیاز متا: ۴۵)

با ادامه دادن بررسی بازی‌های لیسانس شده، Narcos: Rise Of The Cartels مشخصا از روی مجموعه درام محبوب شبکه Netflix ساخته شده است. البته باید Kuju Entertainment را تحسین کنیم، زیرا آن‌ها جلوی انگیزه طبیعی خود برای ساختن یک بازی شوتر اول شخص تکراری را گرفته، و به جای کپی کردن Call of Duty، این بار به تقلید از سری XCOM پرداخته‌اند.

عجیب‌تر آن که این بازی استراتژی بر روی رایانه‌های شخصی بسیار بدتر از نسخه کنسولی است، هرچند نسخه کنسولی بازی نیز چنان آش دهن‌سوزی نیست. به دلیل داشتن گرافیک نسبتا مناسب و نبود باگ‌های زیادی در بازی، Rise of the Cartels آنقدر بد نمی‌باشد که باعث عصبانیت شما شود. با این وجود، این عنوان شوتر تاکتیکی نوبتی، بازی سرگرم کننده‌ای نبوده و نتوانسته به خوبی از منبع اصلی خود استفاده کند.

۸. Generation Zero (امتیاز متا: ۴۵)

از Mad Max گرفته تا Just Cause 2، همیشه می‌توان انتظار داشت که استودیوی بازیسازی Avalanche، گیم‌پلی جذاب در دنیاهایی بزرگ اما سطحی را به بازیکنان ارائه دهد. از خیلی جهات، Generation Zero جاه‌طلبانه‌ترین پروژه این استودیو تا به امروز است. قرار گرفته در سال ۱۹۸۰، بازیکنان در واقعیتی متفاوت قرار گرفته که در آن ربات‌های غول‌آسا کنترل بخشی از کشور سوئد را در دست داشته، و گروه کوچکی از انسان‌ها برای مقاومت و زنده ماندن، به اجبار در این کشور پنهان شده‌اند.

Generation Zero از اتمسفری بسیار گیرا برخوردار بوده و به راحتی زیبا‌ترین بازی ساخته شده توسط استودیوی Avalanche است. اما متاسفانه بازی در سایر بخش‌هایش شما را ناامید خواهد کرد. نقشه بازی بیش از اندازه بزرگ بوده و نمی‌تواند بازیکن را به خوبی به سوی اهدافش هدایت کند، در حالی که تمرکز بر روی بازی چند نفره بدین معنی بوده که بازیکنانی که به تنهایی بازی را انجام می‌دهند، معمولا در مقابل هوش مصنوعی قوی بازی دارای وضعیتی نابرابر خواهند بود.

شما همچنین می‌توانید نقد بازی را در اینجا مطالعه کنید.

۷. Submersed (امتیاز متا: ۴۴)

اگر فیلم Jaw یک موضوع را ثابت کرده باشد، آن بوده که لازم نیست یک کوسه‌ی بدلی شباهت زیادی به واقعیت داشته باشد، تا ترس از اقیانوس را در دل یک نسل ایجاد کند. در یک مثال تازه‌تر (و مرتبط)، بازی Subnautica موفق شده تا گشت و گذار در زیر آب را به فعالیتی حساس و ترسناک تبدیل نماید.

Submersed مثل ترکیبی از Jaw و Subnautica می‌ماند، که متاسفانه هیچ یک از نقاط قوت آن دو اثر ذکر شده را در خود ندارد. بخش اعظم بازی در زیر آب اتفاق افتاده، که در آن بازیکنان باید در حین فرار از دست کوسه‌های به حساب هوشمند، ماموریت‌هایی را انجام دهند. در کنار کوتاه بودن این بازی (خدا را شکر)، Submersed هیچ ایده خلاقانه‌ای نداشته و مجبور به استفاده از ترساندن لحظه‌ای بازیکنان شده تا شاید بتواند واکنشی از آن‌ها بگیرد.

۶. WWE 2K20 (امتیاز متا: ۴۳)

و بالاخره نوبت می‌رسد به بدنام‌ترین بازی سال ۲۰۱۹، عنوانی که عملا به یک جوک اینترنتی بدل شده است. البته سری 2K WWE مدتی بوده که در حال افت است، حتی اگر WWE 2K19 یکی از بهترین عناوین این مجموعه باشد. با واگذاری پروسه ساخت بازی به صورت کامل به استودیوی Visual Concepts، آن هم فقط ۲ ماه قبل از انتشار بازی، این اولین نسخه از این سری عناوین بوده که توسط استودیوی Yuke’s ساخته نشده، از این رو در وضعیتی کاملا ناتمام انتشار یافته است.

بررسی تمامی مشکلات این عنوان نیازمند مقاله‌ای جداگانه برای خود می‌باشد، فقط کافی است همینقدر بگوییم که به دلیل وضعیت بدی بازی، شرکت سونی به تمام خریداران نسخه پلی‌استیشن ۴ این عنوان، پیشنهاد پس دادن پول آن‌ها را داده است.

۵. FIFA 20: Legacy Edition (امتیاز متا: ۴۳)

مجموعه FIFA چند سالی بوده که با نسخه‌های مختلف خود، تغییرات قابل توجه‌ای ایجاد ننموده و تنها با تمرکز بر روی لیست به‌روزرسانی شده بازیکنان، به فروش خود ادامه می‌دهد. با وجود آن که نسخه‌های پلی‌استیشن ۴ و ایکس باکس وان این عنوان خالی از اشکال نیستند، این نسخه‌ها در مقابل نسخه نینتندو سوییچ این عنوان یک شاهکار به حساب می‌آیند.

Legacy Edition بدین معنی بوده که تنها تغییر این نسخه نسبت به FIFA 19، به‌روزرسانی لیست بازیکنان بازی می‌باشد. بله، EA رسما یک بازی را دو بار منتشر کرده و ۵۰ دلار بابت آن پول گرفته است. شایان ذکر بوده که در چند سال گذشته، نسخه نینتندو سوییچ FIFA از موتوری قدیمی‌تر از سایر نسخه‌ها استفاده کرده، پس همان نسخه ابتدایی بازی نیز از سایر نسخه‌ها ضعیف‌تر است.

۴. Dollhouse (امتیاز متا: ۴۱)

تعداد عناوین انتشار یافته در سبک وحشت و بقا با زاویه دوربین اول شخص، کم کم بیش از اندازه و غیر قابل تحمل شده است. اگر این ایده به خوبی پیاده‌سازی شود، می‌توان سناریویی کابوس‌وار را ساخت که بازیکنان را واقعا بترساند. متاسفانه اکثر عناوین این سبک از ظرافت، خویشتن داری یا استعداد کافی برخوردار نبوده تا بتوانند حس ترس در این عناوین رو بیش از ده دقیقه نگه دارند.

بازی Dollhouse درون ذهن شخصیت اصلی خود اتفاق افتاده، کارآگاهی که از بیماری فراموشی رنج برده و برای پس گرفتن خاطرات خود، باید نوارهایی را جمع‌آوری کند. تسخیر و شکار شده توسط یک موجود سایه‌ای و عروسک‌های چوبی، ذهن Marie مکانی پیچیده و گاها ترسناک است. بزرگترین اشکال Dollhouse نبود تنوع در مراحل و اهداف بازی بوده، هرچند کنترل‌های دیر پاسخ‌دهنده بازی نیز کمکی به این عنوان نمی‌کنند.

۳. Contra: Rogue Corps (امتیاز متا: ۴۰)

۸ سال پس از ساخته استودیوی آرک سیستم ورکز یعنی Hard Corps: Uprising، و ۱۰ سال پس از آخرین نسخه از مجموعه Contra که نام این سری را در عنوان خود داشت، Rouge Corps یک ناامیدی به تمام معنا است. بجای یک بازی دو بعدی در سبک Run & Gun، عنوان Rouge Corps یک بازی شوتر آیسومتریک بوده که هر از چندگاهی بعد از شلیک‌های مداوم بازیکن، گیم‌پلی بازی را نگه داشته تا اسلحه شما دوباره به حالت عادی برگشته (سرد شده) و قابلیت شلیک را مجددا بدست آورد.

لحظه‌ای به این موضوع بی‌اندیشید. این یک بازی Contra بوده که بازیکنان را تشویق می‌نماید تا کمتر شلیک کنند. Rouge Corps همچنین شدیدا زشت و بسیار خسته کننده می‌باشد، که مورد دومی انتقادی است که هیچگاه نباید در مورد یک بازی Contra صدق کند.

۲. Left Alive (امتیاز متا: ۳۷)

Left Alive عنوان عجیبی است. برخلاف سایر عناوین موجود در این لیست، تفاوت قابل توجه‌ای میان نمرات منتقدین و نمره‌های کاربران در صفحه متاکریتیک عنوان Left Alive وجود دارد. ساخته استودیوی Ilinx و منتشر شده توسط شرکت معروف Square Enix، بازی Left Alive در دنیای مجموعه عناوین Front Mission اتفاق افتاده، و اولین بازی از این سری از زمان انتشار عنوان نه چندان موفق Front Mission Evolved، در سال ۲۰۱۰ است.

Left Alive به عنوان یک بازی مخفی‌کاری تبلیغ شده، اما تلاش نموده تا کمی گیم‌پلی خود را نیز متنوع کند. مشکلات تکینکی این عنوان را عقب نگه داشته، در حالی که سیستم‌های مخفی‌کاری بازی ساده‌تر از آن هستند که بتوانند پایه و اساس محکمی برای این عنوان بسازند. هوش مصنوعی بازی از این لحاظ غیرقابل پیش‌بینی بوده که گاهی می‌توانند آن سوی دیوار را مشاهده نمایند، و دیگر زمان‌ها حتی نمی‌توانند دو متری خودشان را ببینند.

۱. Eternity: The Last Unicorn (امتیاز متا: ۳۶)

رتبه‌بندی شده به عنوان بدترین بازی سال ۲۰۱۹، Eternity: The Last Unicorn عموما از باگ‌ها، عدم عیب‌یابی کافی و یک تصمیم خلاقانه افتضاح رنج برده، که جلوی تبدیل شدن این عنوان به یک نقش‌آفرینی کلاسیک خوب را می‌گیرند.

مبارزات بازی شلخته بوده و شما را راضی نخواهند کرد، در حالی که گرافیک بازی حتی برای عناوین پلی‌استیشن ۳ نیز مناسب نبوده، و داستان الهام‌گیری شده از افسانه‌های اسکاندیناوی این عنوان نیز غافلگیری خاصی ندارد. هر گونه پتانسیل موجود در این بازی به واسطه دوربین ثابتی که انگار تمام هدفش جلوگیری از لذت بردن بازیکنان می‌باشد، کاملا از بین رفته است.