بررسی بازی Warriors Orochi 4 Ultimate

می‌توان ادعا کرد که عناوین سبک «مووسو» (Musou) از آن دست بازی‌هایی بوده که هیچ‌گاه پایانی قطعی نداشته و کماکان درحال تغییر و پیشرفت هستند تا سرانجام بتوانند به نهایت کمال خود برسند. این مسئله را می‌توان در جهشی که هر یک از عناوین مجموعه‌های نامی این ژانر،‌ یعنی Dynasty Warriors ،Samurai Warriors و Orochi Warriors مشاهده نمود. هر دنباله نه تنها شخصیت‌های جدیدی اضافه کرده، بلکه با افزودن چاشنی کوچک اما اثربخش، فرمول ثابت این خانواده را تا حدی تصحیح و تقویت می‌کند. امروز قرار است به بررسی جدیدترین نسخه‌ی مجموعه‌ی Orochi، مجموعه‌ای که به داشتن حالتی All-Star گونه محبوب است، بپردازیم. جدیدترین دنباله‌ی مجموعه‌ مذکور، یعنی Orochi Warriors 4 Ultimate، سعی دارد پا در قلمرویی تازه بگذارد، به این امید که بتواند سقف استانداردهای نسخه‌های قبل از خودش را بیش از گذشته بالا برده، و در انتها به بازی تبدیل شود که چه طرفداران جدید و چه طرفداران قدیمی هنگام تجربه‌اش نهایت لذت را از آن ببرند. اما آیا توانسته از پس این چالش بزرگ برآید؟ با نقد و بررسی عنوان فوق در وب‌سایت پیکسل‌آرتس همراه شوید.

ورود به سرزمین غرب؛ روایتی کمی کلیشه‌ای اما بسیار هوشمندانه

داستان بازی بعد از وقایع پایان راستین نسخه‌ی Ultimate دنباله‌ی سوم این مجموعه رخ می‌دهد. قهرمانان بازی، یعنی هر یک اعضای سه پادشاهی بزرگ چین و دوره سنگوکوی ژاپن، با شکست قطعی «کیوبی» (Kyubi)، به عصر زمانی خود بازگشته و خاطراتشان از نبردهایی که در دنیای ساختگی «اورُچی»‌(Orochi) داشتند را به کل فراموش می‌کنند. حال باری دیگر قهرمانان اعصار مختلف، به واسطه ظهور دست‌بندهایی مارمانند، دوباره خود را در دنیایی ساختگی یافته و متوجه می‌شوند که نیرویی غریب آن‌ها را احضار کرده است. اندکی بعد مشخص می‌شود که خدای راس «الیمپوس» (Olympus)، یعنی «زئوس» (Zeus)، با هدفی نامشخص دست به ساخت این دست‌بندها زده و حال به‌دنبال ساخت دنیایی نوپاست. این دست‌بندهای ویژه از جنس موهای موجود اساطیری یونان یعنی «مدوسا» (Medusa)‌ بوده و به لحاظ قدرت نهان خود به دو دسته تقسیم می‌شوند. دسته‌ی اول حاوی قدرت اساطیر یونان بوده و دسته‌ی دوم، از ذات موجودات اساطیری دنیای عناوین قبلی، اعم از خود «اُرُچی» و دیگر خدایان شرقی استفاده می‌کنند. قهرمانان بازی تنها راه پیروزی خود مقابل خدایان ظالم را استفاده از این زیورآلات دانسته و در پی یافتن و بدست گرفتن آن‌ها، به چندین گروه تقسیم می‌شوند. گروه اول را «پرسِئوس» (Perseus)، پسر نیمه‌خدای «زئوس» رهبری می‌کند. این گروه متشکل از قوای مبارزان مشهور دوره سنگوکو، مثل خاندان «ایی»‌ (Ii)، خاندان «سانادا» (Sanada) و پادشاهی‌های مشهور چینی، چون حکومت‌ «شو»، است. بازیکنان بازی را با کنترل این گروه شروع می‌کنند. گروه دوم توسط یکی از شخصیت‌های دنیای «اُرُچی»، یعنی «نووا» (Nuwa) هدایت می‌شود و از قوای کثیر یکی از بزرگترین حکم‌رانان فئودال ژاپن، یعنی «نُبوناگا» بهره می‌برد. گروه سوم را خدایان یونانی تشکیل داده و گروه آخر توسط ابلیسِ مشهور مجموعه‌ی Dynasty یعنی «لو بو» (Lu Bu) هدایت می‌شود.

جست‌وجو به‌دنبال دست‌بندهای قدرت نهایتا ختم به صلح دو گروه اول شده، چرا که بعدها فاش می‌شود که گروه دوم تنها قصد داشته با مجبور کردن دشمن به استفاده از قدرت دست‌بند خویش، راهی را برای حضور موجودات اساطیری بیشتری از دنیای «اُرُچی» باز کند. با اتحاد این دو، داستان بازی به گونه‌ای سرانجام آغاز شده و نزاع قهرمانان، شیاطین و خدایان بر سر دست‌بندها و پادشاهی دنیای جدید شروع می‌شود. البته داستان بازی آن‌گونه که بنظر می‌آید خطی و قابل پیش‌بینی نبوده و جلوتر بازیکنان شاهد پیچش‌های متعدد و جالبی خواهند بود. با تمامی این تفاسیر، نمی‌توان منکر یک حقیقت شد و آن این است که داستان مجموعه‌های «مووسو» کمابیش مطابق انتظارات بازیکن پیش رفته و چندان چیز «شکوهمند» و «تازه‌ای» نیستند. مبارزان عده‌ای را شکست داده، دشمنی تازه را کشف کرده و راهی مبارزه نهایی می‌شوند. البته این نسخه، همانطور که ذکر شد، به‌ سبب استفاده از چهارچوبی جدید از میزان پیچیدگی مناسبی بهره می‌برد. این موضوع را بایستی مدیون خصلت ذاتی خدایان نام برده شده دانست. خصایل و قدرت‌های برخی خدایان در این بازی خود عاملی برای پیشروی داستان و ایجاد پیچش‌های روایی هستند که نشان‌دهنده استفاده‌ی عاقلانه از حضور چنین اشخاصی است. مورد دیگری که داستان این نسخه را نه تنها در مقابل دنباله‌های پیشین، بلکه در نگاهی کلی در مقایسه با بسیاری از عناوین روز، کمی بیشتر هوشمندانه می‌کند، آگاهی از بینامتنی اساطیری است. مبحثی در حوزه بررسی اساطیر وجود داشته که «مقایسه اساطیری» (Comparative Mythology) نام داشته و اجمالا به بررسی شباهات ریز و درشت این موجودات می‌پردازد. به این‌که آیا برای مثال، خدای A با خدای B شباهتی داشته یا نه و اگر آره، آیا از یک ریشه‌اند یا خیر. این بینامتنی میان اساطیر حاضر در بازی، یعنی ژاپنی و یونانی، موجب می‌شود که هنگام مشاهده تعاملات، استفاده از قابلیت‌ها و موارد مشابه، بازیکنان به وجود این شباهات پی برده و بیش از پیش جذب روایت بازی شود.

سبک روایی بازی اساسا مشابه Visual Novelها بوده و اکثر مکالمات حین بازی، توسط فیگورهای ثابت و جملات مکتوب انجام می‌شوند. در این بین، هر از گاهی کات‌سین‌های سینمایی هیجان‌انگیز و خلاصه‌ای از رویدادهای بازی را هم مشاهده خواهید کرد. سبک روایی بازی حاوی نکات مثبت و نکته منفی بسیاری بوده و نهایتا حالتی خنثی به خود می‌گیرد. در سمت منفی، مشابه دیگر نسخه‌ها، مخاطب خود را میان انبوهی از نام‌های شرقی متکلف خواهد یافت که نهایتا شاید ربعی از آنان را بعد از ساعاتی تجربه به یاد بیاورد. شایدی بتوان ادعا کرد که بسیاری این عناوین را اساسا برای گیم‌پلی‌شان تجربه می‌کنند. اما خب، وقتی سازندگان هنگام ساخت دنیای بازی و متعلقاتش به مباحث فوق اندیشه‌اند، می‌توانستند شخصیت‌هایشان را هم کمی بیشتر به یاد‌ماندنی کنند. مورد دیگر است که برخی از مکالمات حیاتی بازی حین مبارزات انجام می‌شوند. بگذارید پیشاپیش اشاره کنم که این بازی دوبله‌ی انگلیسی ندارد. متاسفانه، موقعیت‌های بسیاری را تجربه می‌کنید که طی آن رابط کاربری بازی، به دلایل گوناگون، محو شده و شما قادر به خواندن زیرنویس جملات نخواهید بود. البته صداگذاری ژاپنی خود موجب وجود یک نکته مثبت بزرگ دیگری است که ما را وارد بخش خوب ماجرا می‌کند. در سمت دیگر، صداگذاری فوق‌العاده خوب و متنوع ژاپنی را داریم. علاوه بر تنوع، به‌دلیل تمرکز زبان ژاپنی روی ارتفاع صوت (Pitch accentuated)، انتقال عواطف و احساسات به بهترین شکل ممکن انجام می‌شود. این مورد در پایان موجب می‌شود که بازیکنان حرارت نزاع را به راحتی حس کنند. به سبب استفاده از لحنی رسمی و لغاتی ساده‌تر، ترجمه‌ی گفته‌ها و تطبیق محلی آنان (Localization) به نحوی مناسب و رضایت‌بخش صورت گرفته است.

شخصیت‌پردازی در سری عناوین Warriors، به علت عصر تاریخی مربوطه، کمابیش حول موضوعاتی مثل قدرت، ثروت، احترام و مواردی از این دست می‌گذرد. با این حال، شخصیت‌ها در همان حوزه‌ها هم کارشان را به خوبی انجام داده و با داشتن پشتوانه‌ای قوی،‌ یعنی تاریخ رسمی، خود را در عین شکوهنمندی، واقعی و ملموس نشان می‌دهند. هر شخصیت نوار مخصوصِ «نزدیکی» (Affection) دارد. با استفاده‌ی بیشتر از یک شخص، نوارش پیشروی کرده و با رسیدن به هر Checkpoint، شما می‌توانید یک رویداد کوچک در قالب گفت‌وگویی دوستانه را بین قهرمانان بازی مشاهده کنید. علاوه بر این موضوع، قدرت آن‌ها هم بدنبال این موضوع افزایش می‌یابد. فهرست‌ شخصیت‌های این نسخه هم بسیار وسیع است، اما متاسفانه مانند دیگر نسخه‌ها از تنوع کافی در قبال شخصیت‌های میزبان بهره نمی‌برد. درواقع همگی شخصیت‌های مهمان این نسخه تکراری‌اند. هرچند دیدن کسی چون «ریو هایابوسا» (Ryu Hayabusa) همیشه مورد پسند واقع می‌شود. بسته‌ی الحاقی Ultimate بازی دو سناریوی جدید را اضافه می‌کنند که مستقیما بعد از فصل پنج بازی رخ داده و داستان بازگشت «زئوس» به همراه الهه‌ی زمین، «گایا»، را روایت می‌کند. کیفیت دو سناریوی جدید در حد داستان پایه‌ی بازیست، لذا اگر از ان‌ها لذت برده‌اید، از این محتویات جدید نیز لذت خواهید برد. مجموعا می‌توان این‌گونه گفت که روایت Warriors Orochi 4 Ultimate، حال تصادفی یا از قصد، به لطف استفاده‌ی به جا از محیط (Setting) و شخصیت‌های خاصش، توانسته بر دیگر نسخه‌ها برتری قابل توجهی داشته باشد.

نهایت قدرت بهشت شرقی؛ گیم‌پلی که پتانسیلش هدر رفت

این بازی از قوانین سبک Hack and Slash تبعیت می‌کند. پس هدف اصلی آن، ارائه‌ی تجربه‌ای اکشن و سریع است. در نگاه کلی، شما در بازی، مطابق سنت همیشگی این مجموعه، گروهی سه نفره از قهرمانان را برای انجام مراحل کنترل می‌کنید. بخش داستانی بازی متشکل از دو نوع ماموریت اصلی و فرعی بوده و بازیکن می‌تواند به دلخواه آن‌ها را در درجات سختی مختلف، حال محض تجربه دوباره یا جمع‌اوری پول لازم برای ساخت اسلحه، تکرار کند. در این نسخه ما شاهد سه درجه سختی آسان، متوسط و سخت هستیم. البته درجه‌ی دیگری هم وجود دارد که جلوتر به آن خواهیم پرداخت. ماموریت‌های اصلی بازی بسیار خطی بوده و می‌توان آن‌ها را در طی کردن مسیری معین و کشتن سربازان و نیروهای عالی‌رتبه دشمن خلاصه نمود. البته در این بین شرایط خاصی، مثل عدم شکست هریک از نیروهای خودی، وجود دارد که در صورت رعایت آن‌ها پاداشی دریافت خواهید کرد. به دلیل نبود تنوع قابل توجه در این بخش، بازیکنان بعد از اندکی به آسانی متوجه ساختار یکسان و تکراری تمامی مراحل خواهند شد. در حقیقت، نهایت تلاش بازی برای ایجاد تمایز در بخش داستانی در دو امر خلاصه می‌شود. مورد اول، ماموریت‌های فرعی هستند که به آن‌ها اشاره کردیم. تعداد این ماموریت‌ها با پیشروی در بازی افزایش یافته و خوشبختانه از ساختاری نسبتا متمایز استفاده می‌کنند. برای مثال، اگر اکثر اهداف شما در کشتن و مراقبت کردن خلاصه شود، طی ماموریت‌های ثانویه با اموری چون «اجرای استراتژی‌های مختلف طی زمانی معین» روبه‌رو می‌شوید.

 مورد دوم، خدای آشوب چینی یعنی «هوندون» (Hundun) است. بعضی مواقع، حین تجربه بازی، بازی به شما هشدار می‌دهد که «هوندون» در فلان منطقه ظاهر شده و شما می‌توانید به انتخاب خود به جنگ با وی بروید. پاداش نهایی نبرد شما با این دشمن خطرناک کمی پول و امتیاز تجربه‌ی بیشتر است. اما چیزی که شما را تشویق به انجامش می‌کند، درجه‌ی سختی اختصاصی «پندمونیم» (Pandemonium) است. طی این درجه سختی، هیچ‌یک از شخصیت‌های شما نوار سلامتی قابل تجدیدی نداشته، لذا، علاوه بر احتیاط، بایستی حالت بازی‌ خود را به نحوی درآورید که هم زنده مانده و هم «هوندون» را شکست دهید. با این وجود، نمی‌توان منکر این شد که کلیت مراحل بازی یکسان است.

همراه با مشکلات طراحی مرحله، مشکلات مربوط به درجه‌ی سختی و هوش مصنوعی هم می‌آیند. درجه‌ی سختی بازی اصلا متعادل نیست. شما در اواسط فصل دوم بازی روی درجه‌ی متوسط احتمالا شخصیتی به آن قدرتمندی خواهید داشت که سخت‌ترینِ غول‌آخرها را در کسری از ثانیه نابود کنید. این مورد در کنار هوش مصنوعی افتضاح بازی باعث می‌شود خود را به‌دور از هرگونه چالشی ببینید. می‌توانید برای پنج دقیقه بی‌حرکت جلوی سپاهیان دشمن بایستید و تنها چهل درصد نوار سلامت خود را از دست دهید. اما آیا این مورد موجب نابودی لذت گیم‌پلی می‌شود؟ با بررسی جزئی گیم‌پلی می‌توان به این سوال پاسخی قطعی داد.

بازی‌های «موسو» به داشتن فهرستی دور و دراز از شخصیت‌های مختلف و صدالبته، متمایز، مشهورند. Warriors Orochi 4 Ultimate هم با لیست بزرگ صد و هفتاد و هفت نفری‌اش به استقبال مخاطبین رفته و جز شگفتی آفرینی، کار دیگری نمی‌کند. تمامی این اشخاص دارای سه خصلت مشترک هستند. اولینِ این خصایل، ضربات سبک و سنگین بوده و بازیکن می‌تواند در صورت نیاز آن‌ها را با دیگری ترکیب کند. این کاری است که عموم بازیکنان از همان ابتدا باید قصدش را داشته باشند. دلیل اول، این است که ضربات سبک شما، بُرد و طول کافی برای مورد هدف قرار دادن خیل عظیمی از سپاهیان دشمن را ندارد. بنابراین، آسیب وارد کردن به شما از جهات مختلف حین فشردن چندین و چند باره‌ی یک دکمه امری بسیار محتمل است. دلیل دوم، علاوه بر بُرد زیاد ضربات سنگین، به این موضوع برمی‌گردد که ضربات سنگین شما «عناصر مختلف»‌ (Elements) را که بازیکن باید حین ارتقای سلاحش اعمال کند، می‌پذیرند. برای مثال، اگر سلاحتان را با عنصر برق تقویت کنید، این ضربات سنگین شما هستند که قدرت مذکور را به فرمان خود درمی‌آورند. با این تفاسیر، می‌توان به راحتی تشخیص داد که بازی خود اصرار بر انجام زنجیره‌ی حرکات داشته و از سطحی‌نگری در قبال گیم‌پلی‌اش می‌پرهیزد. مورد دیگری که بین تمامی شخصیت‌ها یکسان یافت می‌‌شود، قابلیت محبوب «موسو» است. استفاده از این قابلیت با پُر شدن کامل نوار مخصوصش امکان‌پذیر بوده و بعد از استفاده، شخصیت مجموعه‌ای از ضربات غیرقابل نفوذ (Staggering) را به دشمن وارد می‌کند. حرکات «مووسو» در نگاه اول از آن دست مواردی بوده که تصور می‌کنید بایستی ثانیه به ثانیه از آن استفاده کنید. اما با پیشروی متوجه اهمیت‌شان، خصوصا در مورد پر کردن فضای خالی میان Comboهای خود شده، تصمیم به ذخیره‌‌ی آن‌ها و استفاده‌ی بجا خواهید گرفت.

براین اساس که شخصیت شما از مجموعه‌ی Dynasty بوده یا Samurai، با دو نوع «موسو» روبه‌رو خواهید شد. شخصیت‌های Dynasty معمولا «موسو» ساده و تک فازی دارند. اما در عوض، می‌توانند آن‌ها را حین انجام ضربات هوایی هم انجام دهند که ادامه دادن Comboهای هوایی را برایشان ساده می‌کند. اگر علاقه به استفاده از شخصیت‌هایی مثل «لوو شون» (Lu Xun)، که از جمله مبارزان محبوب سری Dynasty است، داشته باشید، اهمیت این مورد را به سادگی درک خواهید کرد. در مقابل، شخصیت‌های سری Samurai توانایی استفاده‌ی هوایی حرکت مخصوص خود را ندارند. اما «مووسو»های شخصی این افراد، دارای دو فاز هستند. فاز اول در ضربات مکرر و سنگین خلاصه شده و نهایتا به حرکتی وسیع و قوی ختم می‌شوند. در بازی که میزان ضربات وارده‌ی شما در آن واحد همواره از اهمیت بالایی برخوردار بوده، بلاشک حفظ مقادیر بالای آن هم بایستی امری خطیر برای بازیکن محسوب شود. به‌همین دلیل است که شخصیت‌های مجموعه‌ی Samurai کنترل بهتری را در قبال این موارد دارند. این تضاد قدرتی تعادلی مناسب را میان اشخاص به‌وجود آورده و از برتر نشان دادن یک گروه بر دیگری جلوگیری می‌کند. حالت «بیداری» (Awakening) نسخه‌های قبلی در این بازی به حالت «خشم» تغییر نام داده و اساسش اینطور است که هر از گاهی در مراحل به شکل تصادفی شخصیت شما قابلیت فعال کردن خشمش را پیدا می‌کند. شخصیت‌هایی که از دست‌بندهای قدرت استفاده می‌کنند وارد حالت مخصوصی از خشم می‌شوند که قدرت بسیار بالایی داشته اما زمان حفظ این فرمشان بشدت محدود است.

شخصیت‌های بازی همچنین دارای درخت مهارت شخصی خود بوده و با هر بار ارتقای سطح شما می‌توانید قابلیتی تازه یا قدرت Passive جدیدی را برایشان تهیه کنید. اگر نگران این هستید که نمی‌توانید به اندازه‌ی کافی به تمامی شخصیت‌های خود از لحاظ Leveling رسیدگی کنید، نیازی به نگرانی نیست. با فرستادن آن‌ها به کمپ‌های مبارزاتی می‌توانید به شکل مجهول هم به Leveling و هم Farming بپردازید. سامانه‌ی سلاح‌های بازی، که به ساخت‌وساز و ارتقای آن‌ها خلاصه می‌شود، خوب و کارآمد بوده و به سبب داشتن رابط کاربری دوستانه می‌توان از آن‌ها بدون هرگونه سردرگمی استفاده کرد.

آخرین شباهت شخصیت‌های بازی در سلاح‌های جادویی و تازه‌ی آن‌ها نهفته است. با کمی گذشت زمان، قهرمانان بازی سلاح‌های جادویی و فرابشری را پیدا می‌کنند که به آن‌ها اجازه‌ی  استفاده از قدرت‌ خدایان را می‌دهند. این ابزار «گنجینه‌های مقدس» (Sacred Treasures) نام دارند. تعداد این گنجینه‌ها محدود بوده و شماری از شخصیت‌ها از سلاح یکسانی استفاده می‌کنند. البته محدودیتی که بازی در قبال تعداد این وسایل ایجاد کرده کاملا طبیعی و قابل انتظار است. تصور خلق حدود صد سلاح جادویی برای یک «مووسو» تقریبا غیرقابل باور بوده و خب چندان هم خرده‌ای به آن وارد نیست. خوشبختانه می‌توان ادعا کرد که همان تعداد محدود (حدود پانزده سلاح) به اندازه‌ی لازم و حتی بیشتر از مقدار نیاز تنوع و عمق به بازی می‌بخشند. با استفاده از «گنجینه‌های مقدس» شما به سه نوع جادوی مختلف دسترسی خواهید یافت. نوع اول بیشتر حالت گردهم آوری دشمنان شما در یک نقطه خاص یا صرفا وارد کردن خسارتی سطحی محض تخریب زنجیره‌ی حرکات آن‌هاست. حرکتی که شاید ابتدا کمی بی‌استفاده و اضافی به‌نظر برسد، اما کمی بعد متوجه خواهید شد که این قدرت درواقع یکی از کلیدی‌ترین توانایی‌های شماست.

برای مثال، «لوو شون» می‌تواند مسافت قابل توجهی را با سرعت زیاد و هاله‌ای آتشین طی کند. همین جادوی کوچک می‌تواند به شما در حفظ میزان ضربات و زنجیره‌ی کنونی حرکاتتان کمک فراوانی داشته باشد. جادوی دوم از جمله حرکات «پاک‌سازی» شما (Crowd Clearing) بوده و استفاده از آن همیشه الزامی است. بایستی بدانید که در بازی نوع خاصی از دشمنان به نام Chaos Origin وجود دارند که به سبب اختلال ایجاد شده توسط اعمال خدایان خلق شده‌اند. اگر آن‌ها را به موقع نابود نکنید دشمنان اطرافتان را به نوعی ضدضربه می‌کنند. راه نابودی این موجودات استفاده از جادوست و از آنجایی که جادو هم نوار اختصاصی خودش را دارد، باید در مصرف آن کمی تامل کنید. لذا، دانستن این‌که کی و کجا از کدام نوع دو جادوی اول خود استفاده کنید بسیار حیاتی است. نوع آخر، که «جادوی اختصاصی» هم نامید می‌شود، قوی‌ترین ضربه فردی شما بوده و دسترسی به آن تنها در صورت کامل بودن نوار جادو و گذشت کمی زمان ممکن می‌شود. شما همچنین می‌توانید در صورت پر شدن نوار مخصوص دیگری از جادوی گروهی استفاده کنید. این قابلیت توسط هفت نفر (که چهار نفرشان شخصیت‌های پشتیبان شما هستند) صورت می‌گیرد و میزان خسارت بسیار بالایی را وارد می‌کنند. اضافه شدن المان جادو در بازی احتمالا بهترین تغییری است که می‌توان انتظارش را داشت. نه تنها طعم تازه‌ای را به نحوه‌ی بازی کردن مخاطبین اضافه کرده بلکه اساسا کار شما را در انجام حرکات طولانی و استفاده‌ی به جا از بُعد Hack and Slash بازی هم راحت‌تر نموده است.

باری دیگر بپردازیم به قهرمانان بازی. این شخصیت‌ها به سه دسته‌ی مجزا، هر یک با قابلیت و هسته‌ای متفاوت، تقسیم می‌شوند. دسته‌ی اول روی قدرت تمرکز می‌کند. این گروه افراد در نسخه‌ی کنونی به داشتن قابلیت کاربردی Guard Cancel محبوب‌اند؛ بدان معنا که شما هر زمانی می‌توانید حین انجام حرکات مختلف‌، اعم از ضربات سبک و سنگین، گارد دفاعی بگیرید. دسته‌ی دوم که روی تکنیک و فنون تمرکز داشته و اساسا به شخصیت‌ها اجازه می‌دهد که حین انجام ضربات، با فشردن دکمه «مووسو»، ضربه‌ی مخصوص هوایی وارد کنند. با این‌کار، شما هم ضربات بعدی خود را قوی‌تر می‌کنید و هم قادر به شکست گارد دفاعی دشمن خواهید بود. دسته‌ی سوم، روی سرعت متمرکز بوده و به آن‌ها اجازه‌ی استفاده‌ از Inertia را می‌دهد، که برای شخصیت‌های این گروه واقعا مسئله مهمی است. شناخت صحیح هر یک از گروه‌های فوق به شما در تجربه‌ی بهتر و روان‌تر بازی کمک می‌کنند. باید این بازی را به لحاظ عمیق بودن گیم‌پلیش ستود. شما می‌توانید در این بازی به راحتی از مکاینزم‌هایی مثل Jump Cancel ،Guard Cancel و Inertia، بی‌آن‌که زمان بسیاری را صرف تجربه‌اش کنید، به کار بگیرید. که خود به تنهایی موجب آن می‌شود هر نوع مخاطب، چه حرفه‌ای و چه آماتور، به راحتی جذب بازی شود. اگر موانعی که پیش‌تر به آن‌ها اشاره کردیم وجود نداشتند،‌ Warriors Orochi 4 Ultimate می‌توانست به یکی از جذاب‌ترین بازی‌های سال تبدیل شود. اما متاسفانه مشکلات مذکور، مواردی هستند که تا ابد با عناوین «مووسو» همراه خواهند شد، چرا که جور دیگری نمی‌توان این‌گونه بازی‌ها را ساخت. شما باید آن حس تنومندی فرمانده‌ها را احساس کنید. و متاسفانه این خود موجب ضرر و زیان بازی از سمت گیم‌پلی می‌شود.

در کنار بخش تک‌نفره‌، سه حالت دیگر برای بازیکنان در نظر گرفته شده است. اولین بخش، حالت چندنفره‌ی Capture the Arena است. در این بخش شما گروه‌های دونفره‌ای از قهرمانان را کنترل کرده و در کنار دو بازیکن دیگر به تسلط بر مناطق و شکست بازیکنان دیگر خواهید پرداخت. این حالت محدودیت‌های خاص خودش را، به منظور ایجاد تعادل دارد. برای مثال، شما قادر به تعویض قهرمانان خود در هر زمانی نخواهید بود و باید مدتی بعد از یک تعویض صبر کنید. متاسفانه به دلیل فقدان بازیکن، شرکت در بازی‌های چندنفره تقریبا غیرممکن بوده و پتانسیل این بخش به کلی نابود شده است. حالت دوم، Infinity Mode نام دارد و اجمالا مشابه حالت Tower در مجموعه‌ی Mortal Kombat است. شما مقابل برج‌های چند طبقه‌ای قرار گرفته و بعد از پاک‌سازی کامل آن‌ها، باید دست به فرار بزنید. این حالت، علارغم تکراری شدنش، منبع خوبی برای Farm و کسب منابع لازم برای ساخت بهترین سلاح‌های بازیست. حالت آخر Challenge Mode نام دارد. این حالت به شما اجازه می‌دهد تا مراحل اصلی بازی را با چالش‌ها و محدودیت‌های خاصی انجام دهید. برای مثال،‌ حالت God Speed موجب افزایش سرعت شما تا حد زیادی شده و در عوض از شما می‌خواهد تا در سریع‌ترین زمان ممکن دشمنان خود را نابود کنید. حالات مذکور، جز حالت چند نفره، با افزونه‌ی Ultimate به بازی اضافه شده‌اند. نمی‌توان گفت این حالات جدید، بهترین بخش‌هایی هستند که شخص می‌تواند انتظارش را بکشد، منتها بازی را از آن حالت یک‌نواختی و بی‌محتوایی نسبی درآورده و این خود به ارزش تجربه‌ی بازی می‌افزاید.

هنر شرقی؛ هنر سرزمین آفتاب

بازی به لحاظ طراحی سعی می‌کند درعین رعایت جنبه‌های رئالیستی و تاریخی فضایش، عناصر سورئال را هم به آن بیافزاید. برای مثال، زره‌ی اشخاصی چون «یوکیمورا سانادا» یا «ژاوو یون» (Zhao Yun) بسیار نزدیک به واقعیت هستند. اما در مقابل لباس رزم‌آرایی «نُبوناگا»، چون لقبش، از هاله‌ای شیطانی برخوردار است. ساخت و طراحی صد و هفتاد شخصیت با لباس‌های رنگین کار آسانی نیست و سازندگان را باید در قبال این موضوع ستایش نمود. لازم به ذکر است که چهره سربازان عادی بازی، مانند دیگر نسخه‌های این سری، همگی یکسان بوده و تفاوتی از این جهت با دنباله‌های پیشین ندارد. از بعد فنی، بازی از جزئیات و بافت‌های خوبی بهره می‌برد. نباید انتظار یک غول گرافیکی را از چنین عنوانی داشت، با این وجود، سازندگان در حفظ ظواهر و جزئیات دقیق گرافیکی، کم‌کاری نداشته‌اند. نسخه‌ی مورد بررسی ما روی یک رایانه‌ی شخصی، با مشخصات ذیل اجرا شده است:

پردازنده: AMD RYZEN 5 1600X 6-Core 3.6 GHz 

گرافیک: MSI GeForce GTX 1080 GAMING X 8G

مادربرد: MSI B350 GAMING PLUS AM4 AMD

حافظه رم: Geil EVO X DDR4 16 GB 3000 MHz CL15 Dual Channel Desktop

راندمان کلی بازی بسیار خوب بوده و جز مواردی که طی آن از Particleهای بسیاری (مثل مواقع استفاده از جادو) ظاهر می‌شوند، شما همیشه میزان فِریم ثابت و خوبی را دریافت خواهید کرد. به لحاظ صداگذاری پیش‌تر به موضوع زبان ژاپنی و مزیت‌های استفاده از آن اشاره کردیم، لذا از تکرارش پرهیز می‌کنیم. اما موردی که باقی می‌ماند، موسیقی بازیست. Warriors Orochi 4 Ultimate از قطعات اندکی برخوردار است. خوشبختانه، آن محدود قطعات کارشان را در ایجاد شعله و حرارت در باطن بازیکن حین نبرد انجام داده و در عین کمبودی که به لحاظ کمی دارند، از کیفیت بالایی برخوردار هستند.

سخن نهایی

آیا Warriors Orochi 4 Ultimateبه نهایت جمال و کمالی که طالبش بوده برسد؟ تا حد بسیار زیادی بله. به لطف داشتن روایت و فضایی قوی‌تر از هر زمانی، بازی مجاب می‌کند که گیم‌پلیش به سطحی جدید دست پیدا کرده و با اضافه کردن المان‌هایی که در ظاهر کوچک اما در عمل بزرگند، هدفش را به سرانجام رسانده است. امید می‌رود که نسخه‌ی بعدی مانند نسخه‌ی کنونی پیشرفت‌های چشمگیری داشته باشد. شایدی در آینده‌ای نزدیک، مجموعه Warriors از یکی از سری عناوین کم‌پسند اما دوست‌داشتنی به یکی از خواستنی‌ترین مجموعه‌های اکشن عرصه‌ی بازی‌های ویدیویی تبدیل شود. بایستی اعتراف کرد که با توجه به مشاهدات و تجربه‌ای که از این دنباله‌ی جدید کسب کردیم، این موضوع اصلا بعید بنظر نمی‌آید.

‌گیم‌پلی عمیق با جزئیات فراوان
مکانیزم‌های بازی کاربر دوستانه‌‌اند
صداگذاری فوق‌العاده
روایتی هوشمند و شخصیت‌پردازی رضایت‌بخش
تغییراتی که در نسخه‌ی کنونی اعمال شده‌اند ارزش بازی را بسیار بالا برده‌اند
راندمان خوب
طراحی کلی بازی دلنشین و متنوع است
سناریوی جدید افزونه‌ی Ultimate به لحاظ کیفی خوب است
حالات جدید Infinity و Challenge

هوش مصنوعی افتضاح
طراحی مراحل یکسان و خطی است
حالت چندنفره‌ی بازی هدر رفته است
ماموریت‌های فرعی بازی می‌توانستند بهتر باشند
نامتعادل بودن درجات سختی بازی



امتیاز بازی : 7 [خوب ]

تجربه یک بازی «خوب» حداقل انتظاری است که باید از یک بازی داشته باشیم، غیر از این است؟ دلایل مختلفی برای گرفتن این امتیاز وجود دارد. ممکن است بازی هیچگونه ایده تازه‌ای نداشته و تنها ایده‌های دیگر بازی‌ها را، هرچند خوب، باز استفاده می‌کند، گیم‌پلی تکراری و یا مشکلات فنی نیز می‌تواند از گونه مشکلاتی انگشت شماری باشد که این بازی با آن سر و کله می‌زند با این وجود بازی مخاطب خاص خود را خواهد داشت و در گوشه کنار دنیای خود چیز جذابی برای عرضه دارد/ به‌‌صورت کلی تجربه آن مفرح است.

خوب