بازی Doom64 یک نسخه قدیمی سری بازی محبوب Doom است که به تازگی نسخه ریمستر شده آن برای پلتفرم‌های مختلف به بازار عرضه شده است تا خاطرات شیرین گذشته را برای هواداران قدیمی این سری تازه کند. با توجه به هدف از عرضه بازی باید بگوییم اگر به سراغ آن رفتید حتماً توقعات خویش را پایین بیاورید. تأثیر گذشت زمان بر این بازی خیلی شدید بوده و احتمالاً خیلی از ویژگی‌های آن امروزه نقاط ضعفش به حساب می‌آیند.
این بازی در سال ۱۹۹۷ میلادی برای کنسول نینتندو ۶۴ عرضه شد و این موضوع در نام بازی هم مشخص است. آن زمان کنسول نینتندو در میان سایر دستگاه‌های اولین نسل از بازی‌های سه‌بعدی، از سخت‌افزار پیچیده و البته قدرتمندی برخوردار بود که کمتر بازیسازی می‌توانست با آن کار کند اما نمونه‌های برجسته‌ای از بازی‌های اول شخص روی این کنسول پیدا می‌شد که یکی از آنان همین Doom64 بود. اما امروزه گرافیک بازی واقعاً آزاردهنده است. البته تمام کیفیات بصری بازی بسیار بهبود یافته است و بازی ظاهر تر و تمیزی دارد. اما طراحی محیط به وسیله چندضلعی‌های سه بعدی بسیار ساده صورت گرفته و خیلی عناصر دیگر ظاهر بازی مثل سلاح‌های شما و البته دشمنانی که با آنان سر و کار دارید همه اسپرایت‌های دو بعدی هستند. یعنی یک سری عکس که در محیط سه‌بعدی قرار داده شده‌اند. از این روی مثلاً وقتی کاراکتری به دور خودش می‌چرخد عملاً چند عکس مختلف با هم جابجا می‌شوند تا حس چرخیدن را به بیننده منتقل کنند. البته تعداد اسپرایت‌های مخصوص هر کاراکتر هم محدود هستند و عملاً حرکت کردن دشمنان خنده‌دار به نظر می‌آید. با توجه به این موارد، کاش توسعه دهنده بازی مقداری گرافیک بازی را بیشتر از محصولی که امروزه در دست داریم بهبود می‌بخشید. البته این خودش ممکن است حال و هوایی که طرفداران انتظار دارند را از بازی بگیرد.
بازی از منظر گیم‌پلی وضعیت بهتری دارد. با این همه اینجا نیز باید توجه داشت که خیلی ساز و کارهای بازی تاریخ مصرف گذشته هستند و امروزه دیگر معمولاً مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. حتی خیلی از اینگونه موارد در خود بازی‌های اخیر Doom هم کنار گذاشته شده‌اند. این یک بازی تیراندازی اول شخص است که شما معمولاً در راهروهای تنگ و تاریک مختلف راه می‌روید و دشمنان را یکی پس از دیگری از پای در می‌آورید. بازی تقریباً محیط‌های باز ندارد. شاید این عامل موجب شود حس خفگی به شما دست دهد. وقتی هم تعداد دشمنان زیاد شود عملاً بین آنان گرفتار می‌شوید و شکستتان محتمل است. به خصوص که بازه حرکات کاراکتر بازی خیلی محدود بوده و کارهای عادی عناوین امروزی نظیر پریدن و نشستن را انجام نمی‌دهد. البته هدف‌گیری و تیراندازی در این بازی بسیار سریع و روان است. به خصوص که شما نیازی ندارید اصلاً هدف‌گیری دقیق انجام دهید. در واقع این بازی را بدون ماوس هم می‌توان انجام داد. چرا که بازی فقط گردش در محور عمودی دارد. یعنی فقط می‌توانید به چپ و راست بچرخید و قادر نیستید بالا و پایین را نگاه کنید. کافی است مرکز تصویر رو به دشمنی که می‌خواهید باشد. در این صورت وقتی شلیک می‌کنید اگر دشمنان در سطحی بالا یا پایین‌تر از شما قرار گرفته باشند نیز مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرند! با این همه، بازی حتی روی درجه سختی معمولی نیز دشوار است. حتی با این که گلوله‌های دشمنان خیلی سریع نیستند و می‌توانید از آنان جاخالی بدهید، به خاطر عواملی نظیر تنگ بودن محیط و همچنین تعدد دشمنان، احتمالاً خیلی پیش می‌آید که با مشکل مواجه شوید. با این همه بازی به سبک خیلی از عناوین قدیمی رایانه‌های شخصی حالت ذخیره‌سازی و بارگذاری سریع دارد تا خیلی اذیت نشوید.
با این که بازی سلاح‌ها و دشمنان متنوعی دارد روند بازی واقعاً بعد از مدتی تکراری می‌شود. مدتی که بازی کنید در می‌یابید تنها باید نقشه هر مرحله را بگردید و دکمه‌ای را بزنید تا فلان در باز شود و به مسیر خود ادامه دهید. ساختار مراحل نیز به گونه‌ای است که هر مرحله که البته اصلاً محیط متنوعی ندارد را باید چند بار زیر و رو کنید تا بالاخره راه خودتان را پیدا کنید. البته بازی یک نقشه هم دارد که حتماً باید از آن استفاده نمایید تا در راهروهای بی سرانجام بازی گیر نکنید.
در کنار ضعف‌هایی که از آنان یاد کردیم، بازی تقریباً داستان ندارد و حتی از موسیقی‌های متال و هیجان انگیز نسخه‌های جدید نیز بی‌بهره است. در مجموع شما باید دلسپرده قدیمی این بازی بوده یا خیلی به اکشن و تیراندازی‌های سریع و بی اعصاب ارادتمند باشید: چرا که می‌توان گفت این یک بازی تاریخ مصرف گذشته است که البته هنوز روح خشن و درگیر کننده سری Doom را در خود دارد. فقط برای لذت بردن از آن باید توقعات خود را پایین بیاورید.
