بررسی بازی DOOM Eternal

شیاطین؛ موجوداتی پست، رذل و بی‌رحم که سالیان سال است جایگاه خود را بعنوان یکی از محبوب‌ترین و البته، ترسناک‌ترین دشمنان انسانیت در بازی‌های رایانه‌ای حفظ کرده‌اند. معمولا سازندگان و کارگردانان آنان را چنان خشن و تنومند نشان می‌دهند که بازیکن هیچگاه نتواند خود را مبارزِ برتر میدان مبارزه تصور کند. هرچند، مجموعه‌ای هم هست که دقیقا خلاف این واقعه عمل می‌کند. مجموعه‌ای که در آن شیاطین در حضور شما به التماس کردن برای جانشان مشغول می‌شوند. مجموعه‌ای که در آن شیطان اصلی خود شما هستید. این سری DOOM نام دارد و طی آن بازیکنان در نقش بزرگترین خط دفاعی انسان‌ها، یعنی DOOM Slayer، قرار گرفته و مشغول به تکه‌تکه کردن موجودات جهنمی می‌شوند. حال، بعد از گذشته چهار سال، با عرضه‌ی جدیدترین دنباله‌ی این سری، بهانه‌ای برای ما ایجاد شده تا باری دیگر سراغ شیاطین نگون‌بخت برویم. DOOM Eternal، دنباله‌ی تازه‌ وارد سریِ DOOM،‌ توانسته خود را نه تنها بعنوان برترین بازی این مجموعه، بلکه یکی از بهترین بازی‌های شوتر نسل ثابت کند. با بررسی بازی DOOM Eternal در پیکسل‌آرتس همراه شوید.

خیزش دوباره‌ی کابوس شیاطین

داستان DOOM Eternal دو سال بعد از وقایع نسخه‌ی قبلی رخ می‌دهند. بطور خلاصه، در نسخه‌ی اول شاهد این بودیم که «دکتر هِیدِن» (Dr.Hayden)،‌ دانشمند راس «سازمان اتحادیه‌ی هوافضا»‌ (Union Aerospace Corp)، به منظور تامین انرژی مورد نیاز کره‌ی خاکی، دریچه‌ای به «جهنم» باز می‌کند تا بتواند شیاطین را مطالعه کرده و نهایتا به انرژی «آرجِنت» برسد. اما حین کار او، یکی از داشنمندان زیردستش با شیاطین یک قرار بسته و آن‌ها را آزاد می‌کند. این چاره‌ای برای «هِیدِن» مگر آزادی بزرگترین دشمن جهنمیان، یعنی «دووم اِسلِیِر» (DOOM Slayer) نمی‌گذارد. با این همه، در انتها DOOM Slayer موفق به شکست لشکریان آتشین شده، اما «هِیدِن» کماکان بخاطر نیازمندی‌های بسیار انسانیت،‌ به آزاد نگه‌داشتن جهنم و مطالعه‌اش ادامه داده و DOOM Slayer را به مکانی ناشناخته می‌فرستد تا مدتی نتواند دخالتی در نقشه‌هایش داشته باشد. دو سال بعد از آن واقعه، متاسفانه نزدیک به شصت درصد انسانیت کشته و زمین توسط شیطان‌ها تسخیر شده است. این حمله‌ی همه‌جانبه توسط موجودی که گمان می‌رفت یاور دنیای DOOM Slayer باشد، یعنی «خان میکِر» (Khan Maykr)، صورت گرفته با این هدف که با کشتن انسان‌ها و ‌ذخیره‌ی نیروی ارواحشان بتواند موجودات حکومت خودش را حفظ کند. اما درست لحظه‌ای که همه امیدشان را از دست داده بودند، بزرگترین دیوار دفاعی انسانی باری دیگر با مجموعه‌ای از ابزارها و سلاح‌های جدید پیدایش شده و سلاخی شیاطین را آغاز می‌کند.

هرچند که کلیت داستان DOOM Eternal را کمابیش همین چند خط، به دور از هرگونه تکلف یا پیچیدگی، تشکیل داده، اما بایستی بدانید که ماجرای DOOM Eternal در عین سادگی، امتیازات مثبت و ستودنی بسیاری دارد. اول آن‌که در گذشته سعی شده برای DOOM، داستانی سنگین‌تر از حالت کنونی در نظر گرفته شود، اما به‌دلیل ساختار بازی، چنین موردی چندان ممکن نیستند. عنوان مذکور از ذاتی متمایز و متفاوت با دیگر عناوین موجود در بازار بهره برده و ایجاب می‌کند که داستانش ساده‌تر باشد و جای تابدار و متکلف در راستای جذب تمام حواس بازیکن به خود، محتوای جذاب و در همان حال قابل هضم داشته باشد. DOOM Eternal دقیقا چنین روایتی دارد. چهارچوب اساسی داستان بازی در نگاهی کلی همان چیزیست که هواداران انتظار دارند: یورش بردن سمت لشکریان جهنمی و کشتن یکایک آن‌ها جهت نجات آدمیان. اما درکنار آگاهی داشتن بر این حقیقت و رعایت مبانی ذکر شده، سعی کرده در مقایسه با سایر نسخه‌ها پا را فراتر بگذارد. این بازی به لحاظ روایی بهشتی است برای هواداران قدیمی. شما در DOOM Eternal به مکان‌هایی می‌روید که DOOM Slayer درآن‌ها متولد شده، اشخاصی را می‌بینید که موجبات نابودی و مرگ‌ومیر بسیاری در گذشته‌ی این فرد شده‌اند و بطور اجمالی، متوجه می‌شوید که تیرانداز جهنمی محبوبتان از کجا آمده و به کجا می‌رود. دنباله‌ی جدید آنقدر جزئیات تحت رضایت طرفداران (Fan Service) دارد که سادگی روایی‌اش را با محتوایی نهفته، متشکل از جزئیات روایات پیشین، جبران کند.

اگر شما DOOM Eternal را کنار عنوانی چون Shadow Warrior بگذارید، بازی که به لحاظ کیفی در سطح خوبی قرار دارد، متوجه می‌شوید که ظاهر روایت بازی اول بسیار منظم‌تر بوده اما نه بخاطر این‌که از جزئیاتش زده باشد، بلکه آن‌ها را به بهترین شیوه‌ی ممکن ارائه کرده است. این گفته ما را می‌رساند به بخش مطالعات بازی یا همان Codex. مثل نسخه‌ی قبلی، شما در این نسخه هم با بخش Codex مواجه می‌شوید که بازیکنان را در جهت کسب اطلاعات بیشتر در قبال دنیا و شخصیت‌های بازی یاری می‌کند. با وجود این‌که بسیاری از نوشته‌های بخش مذکور از لغاتی سبک و قلمی گیرا استفاده می‌کنند که خواندنش را جذاب می‌کند، اما نمی‌توان منکر آن شد که قطعا مخاطبینی هم هستند که خواندن چندان برایشان در بازی سریع و اکشنی چون DOOM وارد نیست. این تنها ایرادی است که می‌توان در بخش روایی بازی دید. با این تفاسیر، بایستی ذکر کرد که خود بازی هم در جهت ساده‌سازی این امر اعمالی را انجام داده، از جمله قرار دادن یک سیستم خبر صوتی که شما را از وقایع کره‌ی زمین و واکنش مردم نسبت به DOOM Slayer‌ آگاه کرده یا حتی قرار دادن خاطرات صوتی در گوشه‌کنارهای برخی مراحل حیاتی بازی. شخصیت‌هایی که در DOOM Eternal نقش‌آفرینی می‌کنند به اندازه‌ی لازم به یادماندنی هستند. از آنجایی که شما حکم فرشته‌ی مرگ را برای آن‌ها دارید، صرفا دانستن القاب افتخاری‌شان کافی بوده و حتی بازی هم از شما می‌خواهد که فقط از وجود این افراد آگاه باشید و بس. به همین دلیل، خبری از اسامی خاصی که حفظ نکردن‌شان موجب برهم زدن جریان داستان شود، نیست.

 DOOM Eternal؛ فردوس طرفداران عناوین شوتر

اگر DOOM را یک کوه یخی شناور در آب تصور کنیم، نوک تیز آن روایتش بوده و باقی بدنه‌اش را گیم‌پلی تشکیل می‌دهد، بخشی که این مجموعه در آن از جمله خبره‌ترینِ بازی‌هاست. DOOM Eternal، مطابق سنت همیشگی، یک شوتر اول شخص فوق سریع و اکشن بوده که در آن اعمالی قبیل تعویض خشاب هیچ معنایی ندارند؛ در این بازی فقط یک چیز معنا دارد و آن هم کشتن شیاطین است. بازی هم به منظور کمک به شما مهمّات، سلاح‌ها و قابلیت‌های فراوانی را در اختیارتان قرار می‌دهد؛ آنقدر زیاد که نه تنها بازی را از ابتدا تا انتها از تکراری شدن نگاه داشته بلکه ارزش تکرارش را چندین و چند برابر می‌کند. شما نخست ماجراجویی‌تان را با یک Shotgun امروزی شروع می‌کنید، از جمله ابزار مورد علاقه‌ی DOOM Slayer. سپس، از این Shotgun نیمه اتوماتیک ساده، به سمت Heavy Cannon می‌روید که می‌تواند موشک هم پرتاب کند،‌ یاور قدیمی DOOM Slayer یعنی Super Shotgun را بدست می‌آورید، موشک‌اندازی سنگین را می‌گیرید و این روال تا انتهای بازی جریان دارد! یکی از ویژگی‌های کلیدی این مجموعه‌ی خونین، داشتن سلاح‌های متمایز و بسیاری است تا بدان وسیله بتواند شما را طی این سفر چندین و چند ساعته سرگرم کند. DOOM Eternal حدود ده سلاح را در خود تعبیه کرده که هشتای آن‌ها در نسخه‌ی قبلی حضور داشته و دوتایشان جدید هستند. با وجود این گفته،‌ بایستی ذکر کرد که سلاح‌های تکراری، چندان هم تکراری نیستند و تغییرات جالبی داشته‌اند.

تغییرات سلاح‌های DOOM Eternal را می‌توان در سه بخش خلاصه نمود: تغییرات ظاهری، تغییرات باطنی، اعم از پاسخ‌دهی سلاح هنگام شلیک و میزان و نوع خشاب‌شان و تغییراتی که در حالات دوگانه‌ی سلاح‌ها ایجاد شده است. تغییرات ظاهری، همانطور که از نامش پیداست به ظاهر سلاح‌ها و طراحی‌شان برمی‌گردد. شاید در گفتمان مورد بسیار مهمی نباشد، اما خب اصلاحات انجام شده ظاهر این سلاح‌ها را برای بازی جدید مناسب کرده و همچنین راه را برای تغییرات بعدی که قرار است ازشان صحبت کنیم باز می‌کند. درواقع، تعویض ظاهر اولین قدمی است که سازندگان در راستای بازسازی ابزار شما برداشته‌اند. تغییرات باطنی سلاح‌ها موردی است که حس‌ و حال در دست گرفتن‌شان را کلا متحول کرده تا تجربه‌ای تازه را به ارمغان آورد. برای مثال، Heavy Cannon شما (یا همان Heavy Assault Rifle) در این نسخه، حس سنگین‌تری داشته، تیرهایش «لگد» (Recoil) ایجاد کرده و با کمی کاهش سرعت تیراندازی (Rate of Fire) اما افزایش قدرت، آن را به سلاحی مبدل ساخته که از ابتدا باید می‌بود. چنین تحولات جالبی را می‌توان در تمامی سلاح‌ها مشاهده نمود، حال آن‌که برخی به نسبت بیشتر از سایرین عوض شده‌اند. ایجاد تغییرات مذکور، از آنجایی که سلاح‌های نسخه قبلی به نوبه خود ابزار کاملی بودند، واقعا ستودنی است. این‌که چطور سازندگان توانسته‌اند ابزار جنگی‌ شما را حتی بهتر از قبل کنند نشان می‌دهد که DOOM Eternal، علیرغم ظواهر مشابه، چقدر فرق کرده و عنوانی متمایز محسوب می‌شود.

تغییرات آخر مربوط می‌شوند به حالات یا همان Modهایی که سلاح‌هایتان می‌پذیرند. برای مثال، شما می‌توانید Combat Shotgun خود را به صورتی تنظیم کنید که علاوه بر شلیک‌های عادی، نارنجک‌های چسبناک (Sticky Grenade) پرتاب کند یا Ballista (منجنیق لیزری) را به گونه‌ای تغییر دهید که شلیک‌های افقی طویل کرده و همه را از پای درآورد. هنگامی که این حالات را کنار نسخه‌ی قبل می‌گذارید، متوجه می‌شوید که برخی از آنان کلا عوض شده و برخی دیگر هم مقداری اصلاح شده‌اند تا عملکرد بهتری داشته باشند. برای مثال، جای شلیک انفجاری (Explosive Charge)، یکی از حالات Combat Shotgun نسخه‌ی پیشین، حال این نارنجک‌ها را داریم که به بازیکن اجازه می‌دهند خلاف طبیعت این سلاح، با فاصله بیشتری مبارزه کرده و شلیک‌های متفکرانه‌ای انجام دهد. این مورد به تنهایی آنقدر تاثیرگذار بوده که نحوه‌ی مبارزه‌ی شما با شیاطین نوع Cacodemon را کلا عوض می‌کند. شما می‌توانید با شلیک یک نارنجک در دهان‌شان، بدن این شیاطین را از درون نابود کرده و با یک Glory Kill سریعا آن‌ها را از پای درآورید. بازی خوب می‌داند که هشت سلاح حاوی چنین حالاتی بوده، لذا در راستای بازسازی کامل این ابزار هوشمندانه اندیشیده و تمامی این Modها را، برخی ریز و برخی درشت، تغییر داده است. راه کسب این ارتقاهای جالب و بهتر کردن‌شان کماکان مانند گذشته بوده و شما با یافتن ربات‌های کوچکی که حاوی افزونه‌های یاد شده هستند، این Modها را باز می‌کنید. رسیدن به نهایت پتانسیل آنان هم از طریق Upgradeهای اولیه و سپس، انجام یک سری کار حین بازی ممکن می‌شود.

از سلاح‌ها بگذریم و به هسته‌ی بازی و طراحی مراحلش بپردازیم. شما در DOOM Eternal قرار است ۱۳ مرحله‌ی داستانی را پشت سر بگذارید که بسته به درجه‌ی سختی و نوع بازی کردن شما می‌تواند چیزی بین ۱۳ الی ۱۵ ساعت از وقت شما را بگیرد. در همه مراحل، مگر آن‌هایی که مخصوص Boss Fightها هستند، شما بایستی حدود ده مبارزه (Encounter)‌ را به سرانجام برسانید. معمولا ۵ تای این مبارزات بخشی از مرحله‌ بوده و مواجه شدن با آن‌ها اجتناب‌ناپذیر است. ۵ مبارزه بازی به دو بخش «نزاع‌های مخفی» (Secret Encounters) و Slayer Encounter تقسیم می‌شوند. مورد اول، همانطور که پیداست، مخفی بوده و به شما ماموریت می‌دهد که تعدادی شیطان را در مدت بسیار محدودی، مثلا ۳۰ ثانیه، نابود کنید. حالت دوم، که مجموعا شش تا از آن میان این ۱۳ مراحل وجود دارد، مبارزه‌ای بسیار سخت و طاقت‌فرسا بوده که زنده بیرون آمدن از آن کلیدی را به شما هدیه می‌کند. با جمع‌آوری ۶ کلید شما می‌توانید به سلاحی ویژه و شدیدا قوی به نام Unmaykr دست یابید. همچنین در هر مرحله سه چالش مجزا به شما سپرده می‌شود که با انجامشان می‌توانید امتیازهای ارتقای جدیدی را کسب کنید.

اما دقیقا چه چیزی موجب خاصیت بالقوه و متمایز DOOM Eternal شده است؟ مبارزه با گروه انبوهی از شیاطین دقیقا جدیدترین نوع نزاعی نیست که تا به حال دیده‌ایم اما بحث، ساختار مراحل، تناسب میان سلاح‌ها و قابلیت‌ها، اکشن فوق‌العاده و آزادی عمل شما حین کشتن است. در DOOM Eternal همه چیز با دیگری تناسب دارد. شما از نقطه‌ای می‌پرید، شلیک می‌کنید، اره می‌کنید، نارنجک پرتاب می‌کنید، باز می‌کشید و این چرخه هرگز قرار نیست تمام شود. در این بازی، شما هیچوقت قرار نیست از لذت بردن حین کشتن دشمنان و تجربه‌ی حس آدرنالین فراوان محروم شوید، چرا که بازی دقیقا می‌داند برای رضای بازیکن چه بکند. بسته‌های مهمّات، چینش دشمنان، سکوهای پرش، همه‌ی موارد آنقدر منظم کنار هم قرار داده شده‌اند تا بازیکن مجبور نشود لحظه‌ای برای پُر کردن ابزارش از کشتار و تجربه‌ی اکشن خویش دست کشیده و حسش را بهم بزند. به لطف تغییرات جدیدی که پیش‌تر ذکر کردیم، شلیک به دشمنان بیشتر از هر زمانی لذت داشته و به واسطه‌ی طراحی بی‌نظیر شیاطین، شما هیچ‌گاه از مواجه شدن با چالش‌های مقابلتان خسته نمی‌شوید. تنوع موجودات جهنمی در DOOM Eternal بسیار بالاست؛ بازیکنان قرار است هر مرحله شاهد نوع جدیدتر و قوی‌تری از سربازان آتشین بوده و استراتژی جدیدی را برای شکست آن‌ها در پیش بگیرند. بخش پلتفرمینگ بازی هم بهینه‌تر از قبل شده تا پریدن، انجام Dash و کنترل خود هنگام معلق بودن آسان‌تر از همیشه باشد.

بسیاری نگران بودند که مبادا کمبود خشاب در بازی احساس شود. خوشبختانه باید گفت طی تجربه‌ای که ما با درجه‌ی سختی Nightmare، که از قضا سخت‌ترین هم هست، داشتیم، به چنین موردی برنخوردیم. شما می‌توانید با استفاده از اره‌ی خود خشاب فراهم آورید. اره‌ی شما سه درجه‌ی سوخت دارد. شیاطین رده بالا هر سه را به خود اختصاص داده و شیاطین رده پایین تنها یک درجه سوخت می‌خواهند. با تامل و تفکر قبلی، همچنین انتخاب‌های به‌جا حین بازی، شما هرگز قرار نیست با کمبودی مواجه شوید. قابلیت‌ها و سلاح‌های شما با یکدیگر ترکیبی شکست‌ناپذیر را می‌سازند. برای مثال، با Super Shotgun وارد جمع انبوهی شده، نارنجکی یخی پرتاب می‌کنید تا همه ثابت بمانند، سپس آن‌ها را به منظور احیای زره‌ی دفاعی به آتش کشیده و با استفاده از یکی از حالات Ballista شلیکی به پهنای همه‌ی آن‌ها کرده و پیروز می‌شوید. انتخاب با شماست که چگونه‌ بازی را به پیش ببرید. در DOOM Eternal قانونی وجود ندارد.

اما جدای از مبارزات و موارد بسیاری که در مراحل نام برده تعبیه شده‌اند، طیف گسترده‌ای از آیتم‌های مخفی برای بازیکنان در نظر گرفته شده است تا خود را با جمع‌آوری و پلتفرمینگ بیشتر مشغول کنند. این آیتم‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند. دسته‌ی اول، که بیشتر جنبه‌ی آرشیو کردن دارد، عبارت است از از دیسک‌های آهنگ، که قطعات پیدا شده را برای استفاده فراهم می‌کنند، رمزهای تقلب، که به شما اجازه می‌دهند مراحل بازی را با چاشنی‌های جدیدی امتحان کنید و عروسک‌های کوچک که مدل‌های سه‌بعدی شیاطین را باز می‌کنند. دسته‌ی دوم، به روند داستان بازی کمک کرده، شامل حال Upgradeهای گوناگون اعم از Runeها، ارتقاهای لباس مخصوص شما و مواردی از این دست و صفحات Codex می‌شود. این دو دسته ارزش تکرار دوباره‌ی مراحل را بسیار بالا برده، بازیکنان را تشویق به طی کردن دوباره‌ی مسیر و یافتن تمامی موارد می‌کنند. طراحی مراحل در DOOM Eternal، برخلاف نسخه‌ی پیشین که کمابیش از محیط‌های تکراری رنج می‌برد، متنوع و جذاب است. شما خود را تنها در محیط‌های جهنمی نیافته و گاها به مکان‌هایی سر می‌زنید که حتی ردایی از جهنم هم در آن نیست که خود به ایجاد حس تازگی در بازی کمک بسیاری می‌کند.

Battle Mode: بازگشت پیروزمندانه DOOM Eternal در بخش چند‌نفره

خلاف نسخه‌ی قبلی که از چندین حالت مختلف جهت تجربه‌ی چندنفره پشتیبانی می‌کرد، DOOM Eternal تنها یک حالت «مبارزه» (Battle Mode) دارد. این بخش چندنفره، مبارزه‌ای دو علیه یک بوده که دو بازیکن را در نقش شیاطین قرار داده و یک نفر را در نقش DOOM Slayer. باقی ماجرا، ترکیبی است از Dead by Daylight و DOOM. شیاطین دارای قابلیت‌های متفاوتی، قبیل حرکاتی که خسارت بسیاری وارد می‌کنند یا احضار شیاطین کوچک‌تر بوده و بایستی با همکاری و کار تیمی، مقابل کابوس جهنم ایستادگی کنند. DOOM Slayer هم به‌وسیله کلیه قابلیت‌ها و سلاح‌هایش باید طی زمانی معین بازیکنان رقیب را از پای درآورد. شما وسط هر دور بازی می‌توانید چندین قدرت اضافه، مثل نوار سلامت بزرگتر یا سرعت بیشتر، را انتخاب کنید. این قدرت‌ها مسیر پیشروی بازی را عوض می‌کنند و به شما اجازه می‌دهند تا دائما نقشه‌های دشمنان خود را خراب کنید. حالت Battle Mode بخشی سرگرم‌کننده و اعتیادآور است. اول از همه، تنوع فراوان شیاطین را داریم که هرکس می‌تواند بنابر سلیقه‌ی شخصی‌اش یکی را برگزیده و فرا بگیرد. سپس، هوشمندی نهفته در این بخش ما را شگفت‌زده می‌کند. برای مثال، احضار شیاطین مورد خوبی بوده و ممکن است شما را پیروز میدان کند، اما از طرفی به DOOM Slayer اجازه می‌دهد با کشتن‌شان به وسیله‌ی اَره یا آتش‌انداز، ذخایرش را پر نماید. Battle mode حالتی است که هم آشوب و هیجان بازی اصلی را حفظ کرده و هم حالت رقابتی و فکری عناوین چندنفره را. با وجود این‌که به‌شکل مکرر بازی کردن آن می‌تواند کمی موجب خستگی شود، این مورد تازه‌ای نبوده و ممکن است برای همه‌ی بازی‌های چندنفره پیش آید.

DOOM Eternal؛ یکی از روان‌ترین تجارب فنی نسل

به لحاظ فنی، در وصف DOOM Eternal فقط یک چیز می‌توان گفت: بی‌نقص. پورت فنی بازی یکی از بهترین‌هایی بوده که تا به حال مشاهده کرده‌ایم. در عنوانی چون DOOM، داشتن وضعیت فنی مناسب و سقف فریم‌دهی بالا از اهمیت فراوانی برخوردار است. مسئله‌ای که سازنده هم آن را خوب دانسته و محصولی بی‌عیب‌ونقص ارائه کرده است. بازی مذکور روی دو سیستم با مشخصات ذیل اجرا شده است (با تشکر از دوست عزیزم آرش که در انجام تست‌های مختلف یاری‌ام نمود):‌

پردازنده: AMD RYZEN 5 1600X 6-Core 3.6 GHz 

گرافیک: MSI GeForce GTX 1080 GAMING X 8G

مادربرد: MSI B350 GAMING PLUS AM4 AMD

حافظه رم: Geil EVO X DDR4 16 GB 3000 MHz CL15 Dual Channel Desktop

دیسک حالت جامد: سامسونگ مدل ۸۶۰ Evo ظرفیت ۲۵۰ گیگابایت

پردازنده: Intel Core i7 6850K

گرافیک: Nvidia RTX 2080 Founders Edition

مادربرد: ASUS Rampage V Edition 10

حافظه رم: G.Skill Trident Z 16GB 3200Mhz DDR4 Dual Channel

دیسک حالت جامد: SAMSUNG 960 EVO 250GB M.2 NVMe

مانیتور: ASUS ROG PG278QR G-SYNC 165Hz 1ms

در حالت اول، که از مانیتوری ۷۵ هرتزی استفاده کردیم، با V-Sync خاموش تا تا سقف ۱۵۰ فریم رفته و میانگین ۱۲۰ الی ۱۳۵ فریم را داشتیم. در حالت دوم، که دوباره نهایت تنظیمات در آن به کار رفته، این بار از مانیتوری ۱۴۴ هرتزی استفاده کردیم و توانستیم به سقف ۲۰۰ فریم هم برسیم. این نشان‌ می‌دهد که DOOM Eternal، با آن‌که از گرافیک فنی بالایی هم برخوردار است، چقدر بهینه بوده و احتمالا هر نوع رایانه‌ی شخصی بتواند از پس اجرایش برآید. در زمینه‌ی آهنگ‌های بازی هم شخص «میک گُردُن» (Mick Gordon)‌ باری دیگر برگشته تا ما را با ملودی‌های سرخ و سنگینش هنگام تجربه‌ی بازی به لرزش دربیاورد. موسیقی در DOOM Eternal مثل موجودی زنده رفتار می‌کند؛ دقیقا می‌داند که کجا شدت یابد و کجا آرام شود و به همراه جلوه‌های صوتی فوق‌العاده‌ی زیبا، مثل انفجارها و جیغ شیاطین هنگام مرگ، شما خود را چون یک شکارچی واقعی تصور خواهید کرد که هر قدمش دوزخ را به لرزه درآورده و باعث ترس ساکنانش می‌شود. از جهتی، طراحی فوق‌العاده‌ی محیط‌های جهنمی، که به خوبی توانسته تِم بازی را نشان دهد و شمایل به‌روز دشمنان شما، که در مقایسه با دنباله‌ی قبلی بهتر و ماهرانه‌تر شده، باعث عدم خستگی چشمان شما هنگام خیره شدن به سازه‌ها و یا به هنگام مبارزه با دشمنان شما می‌شود که خود برتری این بازی را، مشابه قوت فنی‌اش، نشان می‌دهد. البته بُعد هنری تنها چیزی نیست که DOOM Eternal به آن می‌پردازد. مسئله مهم بعدی، فیزیک دشمنان است، موردی که اگر خوب اعمال شود موجب رضایت فراوان بازیکن هنگام کشت‌وکشتار خواهد شد و خب، این بازی هم به خوبی از پس این وظیفه‌ی مهم برآمده و با یافتن تکه‌های استخوان و اجزای بدن شیاطین هنگام منفجر کردن یا کشتنشان به وسیله‌‌ی سلاح‌های گوناگون خود، شما نه تنها از شکار خود راضی شده بلکه ترغیب می‌‌شوید بیشتر و بیشتر هم بکشید، گویا شیاطین مزرعه‌ای جلوی شما هستند و شما هم قصد کشت دارید!

سخن آخر

باید از شما خواهش کنم که DOOM Eternal را تجربه کنید. این عنوان، مجموعه‌ای از برترین و بهترین خصوصیاتی است که هر عنوان اکشن و شوتر باید داشته باشد. DOOM Eternal توانسته سقف عناوین هم‌رده‌ی خودش را تا آسمان‌ها، یا بهتر است بگویم، تا اعماق جهنم افزایش داده و خود را نه تنها بعنوان بهترین DOOM تاریخ، بلکه یکی از بهترین عناوین شوتر و اکشنی که تا به حال به چشم دیده‌ایم ثابت کند.

گیم‌پلی بی‌نظیر
داستانی صریح، واضح و گیرا
ارزش تکرار فوق‌العاده بالا
آهنگ‌های بازی واقعا هیجان‌انگیزند
سطح فنی شگفت‌انگیز
خاتمه‌ای شایسته و لایق
بخش چندنفره‌ی جذاب

مطالعه‌محور بودن داستان از این جهت که برخی از داده‌های مهم در Codex گذاشته شده‌اند ممکن است برای همه مناسب نباشد



امتیاز بازی : 9.5 [فوق العاده ]

شدیدا به شما پیشنهاد می‌کنیم این بازی را تجربه کنید. عناوینی با چنین نمره‌ای در طول بازی گاها ما را شگفت زده کردند، گیم‌پلی هوشمندانه یا روایتی خاص و حتی بخش چندنفره جذاب و تک‌نفره درگیر کننده، می‌تواند از دلایل آن باشد؛ این بازی از دیگر رقیبان ژانر خود یک سر و گردن بالاتر است حال چه یک برداشت تازه از یک ایده قدیمی باشد یا سیستمی نوین را به‌ گیم‌پلی و ژانر خود اضافه می‌کند.

فوق العاده