مانگای One Piece در سال ۱۹۹۷ منتشر شد و توجه افراد بسیاری را جلب کرد، به صورتی که اکنون تبدیل به پرفروش‌ترین مانگای تاریخ شده است. دو سال بعد از عرضه مانگا، یک سریال انیمه‌ای از روی آن ساخته شد که هنوز هم ادامه دارد و با بیش از ۸۰۰ قسمت یکی از طولانی‌ترین انیمه‌های تاریخ است. این سری علاوه بر انیمه، اقتباس‌های گیمی و حتی کتاب هم داشته است. بازی‌های مختلفی از آن برای دستگاه‌ها و کنسول‌های مختلف اعم از دستی و خانگی و حتی گوشی‌های همراه ساخته شده است. جالب است بدانید بیش از ۴۰ بازی از روی سری One Piece ساخته شده است. محبوبیت این سری به قدری زیاد است که کشتی‌های مختلف بر اساس طراحی کشتی‌های One Piece ساخته شده است. اگر با One Piece آشنایی نداشته‌اید، با این توضیحات باید متوجه شده باشید که این مجموعه طرفداران بسیاری دارد. حالا جدیدترین بازی ساخته شده از روی این سری یعنی One Piece: World Seeker به تازگی عرضه شده است، اما تا چه حد توانسته موفق ظاهر شود؟
اولین چیزی که توجه را جلب می‌کند، طراحی هنری بازی است. کات‌سین‌ها شباهت کم‌تری به انیمه دارند که البته به دلیل طراحی سه بعدی آن است. اما زمانی که وارد محیط بازی می‌شویم، بازی کاملا این حس را القا می‌کند که در دنیای One Piece قدم گذاشته‌ایم. از طراحی درختان تا طراحی شخصیت‌های اصلی و دشمنان، به خوبی پیداست که منبع الهام سازندگان انیمه و مانگا بوده است. با این حال جای تاسف است که سازندگان به هر دلیلی نتوانسته‌اند تجربه‌ای کامل از دنیای One Piece را ارائه کنند. اولین مورد مربوط به مبارزات است. اوایل بازی به قدری مبارزات ساده هستند (زدن پشت سر هم دکمه X یا مربع) که موجب ناامیدی می‌شود. اما در ادامه با باز شدن درخت مهارت‌ها، می‌توان از حرکات بیشتری استفاده کرد. لوفی (شخصیت اصلی) یک میوه جادویی را خورده که باعث می‌شود بدنش کِش بیاید. به این ترتیب می‌تواند دست و پایش را دراز کند و حرکات فنی مخصوص به خودش را اجرا کند. اما چیزی که در انیمه می‌بینیم به صورت بسیار مختصری در بازی اجرا می‌شود. لوفی دو حالت معمولی و هاکی (Haki) دارد که می‌تواند در هنگام مبارزه با فشردن دکمه پایین دی‌پد جابجا کرد(البته انتظار نداشته باشید این کار مثل شخصیت دانته در DMC5 روان انجام شود). با زدن دکمه X یا مربع، لوفی ضربات خودش را وارد می‌کند که متاسفانه کومبوهای خوبی ندارد. حداقل در Kingdom Hearts 3 شمشیرهای بسیاری بود که اسپم کردن را کمی متنوع‌تر می‌کرد. این عدم تنوع پایه مبارزات به تجربه بازی ضربه بزرگی زده است. مسئله بعدی این جا است که در اکثر موارد حالت Haki قدرت‌مندتر و کاربردی‌تر از حالت معمولی است که نیاز به عوض کردن حالت را کم‌تر می‌کند. غیر از مبارزات پایه، یک سری حرکات خاص هم وجود دارد که آن‌ّها را باید باز کرد. بعد از باز کردن این حرکات می‌توان از آن‌ها در صورت پر بودن نوار مخصوص (gauge) استفاده کرد. پر کردن نوار مخصوص بستگی به میزان ضرباتی است که به دشمنان وارد می‌کنید. متاسفانه تنوع این حرکات هم پایین است به صورتی که تنها قادر به باز کردن سه حرکت هستید که میان این حرکات هم بالانس وجود ندارد. یکی از حرکات یک خط نوار مخصوص و حرکت دیگری به نام «الفنت گان» ۳ خط می‌خواهد. حرکت دومی که ذکر شد به قدری قوی است که می‌تواند نصف جان باس‌های بازی را از بین ببرد.
باس‌های کمی در بازی وجود دارد. اگر با انیمه آشنایی دارید، خوشحال باشید که قرار است با شخصیت‌هایی چون اسموک، سی‌پی زیرو و برادران سانجی یعنی جرما۶۶ بجنگید. اما شاید چالش‌برانگیزترین باس بازی باس آخر آن باشد که باید با استراتژی بیشتری جنگید.
داستان بازی رضایت‌بخش است. لوفی در جزیره‌ای است که مردم آن تحت سلطه حکومت جهانی هستند و شخصیتی به نام جین (Jeanne) قصد تغییر زندگی مردم را دارد. جین به لوفی در پیدا کردن دوستانش کمک می‌کند و همین موجب ایجاد رابطه‌ای دوستانه بین این دو می‌شود. بتابراین لوفی تصمیم می‌گیرد به جین کمک کند تا مردم جزیره را از چنگ نقشه‌های رئیس منطقه نجات دهد. تمام شخصیت‌های اصلی مثل لوفی، سانجی، نامی، زورو و غیره به خوبی در بازی شخصیت‌پردازی شده‌اند و ما را بیش از پیش به آن‌ها نزدیک‌تر می‌کند. بعضی ماموریت‌های فرعی هم وجود دارد که در آن می‌توان رابطه با شخصیت‌ها را بیشتر کرد و یک کات‌سین مخفی را مشاهده کرد. اما مسئله این جا است که من احساس می‌کنم، بازی فقط برای طرفداران و کسانی که آشنا به سری هستند ساخته شده است. برای مثال شاید کسی که آشنایی با شخصیت‌ها ندارد، کنش و واکنش آن‌ها و حتی رفتار لوفی کمی عجیب به نظر برسد. اما به صورت کلی داستان به خوبی می‌تواند برای گیمر پرکشش جلوه کند و حتی او را مشتاق کند تا ماموریت‌های فرعی را انجام دهد. ماموریت‌های فرعی به صورت کلی شامل جمع‌آوری آیتم‌ها یا انجام کار خاصی می‌شود. مثلا باید برای سانجی مواد غذایی آورد تا بتواند غذایی درست کند یا برای اوزوپ مواد خام آورد تا بتواند از آن‌ها، تجهیزات و حتی لباس بسازد.
قسمت تجهیزات بازی هم ناقص است. فکر نکنید می‌توانید لوفی خود را شخصی‌سازی کنید ودر نبردها تفاوت خاصی ایجاد کنید. تجهیزات به شدت محدود هستند و تنها می‌توان یک آیتم خاص را انتخاب کرد. مثلا با پوشیدن یک حلقه خاص می‌توان قدرت هاکی را زیاد کرد که تاثیر آن احساس هم نمی‌شود.
اما یک مورد لذت‌بخش بازی حرکات لوفی و استفاده از قابلیت جت راک او است. با باز کردن این حرکت، می‌توان دست لوفی را دراز کرد و به جایی گیر داد تا با استفاده از این نیرو، لوفی را به فاصله دوری پرتاب کرد. همین حرکت به تنهایی موجب نیمی از لذت بازی می‌شود چرا که می‌توان مسافت زیادی را با آن بدون زمین خوردن طی کرد و صحنه‌های جالبی ایجاد کرد. البته این سیستم اعصاب‌خردکنی‌های خودش را هم دارد. مثلا وقتی در شهر اصلی بازی یعنی استیل سیتی هستیم، دشمنان به صورت خودکار شما را در هوا می‌زنند و نمی‌گذارند راحت در هوا پرواز کنید. با این که وجود چنین چیزی به خودی خود مشکلی ندارد اما بعضی اوقات از زاویه‌هایی به سمت شما شلیک می‌شود که انتظارش را ندارید و از نشانه‌گیری دشمن انگشت به دهان می‌مانید. در نهایت حس پرواز با لوفی در این بازی از لذت‌بخش‌ترین لحظات بازی است.
ناامیدکننده‌ترین نکته در مورد One Piece: World Seeker حرکات ناکافی لوفی در مبارزات است. در انیمه و مانگا، لوفی دارای تنوع بسیار زیادی در حرکات است که در این بازی حتی نیمی از آن‌ها را هم نمی‌بینیم. برای مثال در سری اصلی، لوفی می‌تواند تا چهار گیر (Gear) از توانایی‌هایش را باز کند. گیر ۲ او را بسیار سریع و غیر قابل پیش‌بینی می‌کند. گیر ۳ او را کند می‌کند اما مشت‌هایی به اندازه یک فیل می‌دهد که نابودکننده هستند و گیر ۴ او را تبدیل به یک غول غیر قابل شکست می‌کند. متاسفانه در بازی تنها شاهد گیر ۴ هستیم. شاید وجود دو گیر که ذکر شد مبارزات را متنوع‌تر می‌کرد اما به هر دلیلی سازندگان نخواسته‌اند(یا نتوانسته‌اند) چنین مکانیزم‌هایی را در بازی بگذارند. اما همین یک گیر هم به طرز غیر قابل قبولی ساخته شده است. لوفی برای مدت زمانی کوتاه می‌تواند در گیر ۴ باشد و در این مدت آسیبی نمی‌بیند. اما حرکات او بسیار (به صورت اعصاب خردکنی) محدود است به شکلی که تنها می‌تواند یک نوع کمبو وارد کند. حتی استنس (حالت ایستاده) لوفی هم شباهتی به چیزی که در انیمه می‌دیدیم ندارد و روی هوا معلق است به جای این که به حالت فنری بالا و پایین برود. در نهایت انتظار می‌رفت که سازندگان در انتقال این شخصیت و دنیا به مدیوم بازی دقت و همت بیشتری به خرج دهند.
سخن نهایی
دنیای One Piece: World Seeker زیبا است. شخصیت‌ها و کنش و واکنش آن‌ها همان چیزی هستند که یک طرفدار سری One Piece از آن‌ها انتظار دارد و داستان ارتباط خودش را با سری حفظ می‌کند. اما گیم‌پلی بازی ضعف‌های بسیار دارد. سازندگان نتوانسته‌اند ویژگی‌های این سری را به صورتی که شایسته است داخل بازی بگنجایند. با تمام این موارد، این بازی می‌تواند برای طرفداران One Piece سرگرم کننده باشد اما کسانی که آشنایی با سری ندارند، شاید نتوانند به خوبی با آن ارتباط برقرار کنند.
دنیای One Piece: World Seeker زیبا است. شخصیت‌ها و کنش و واکنش آن‌ها همان چیزی هستند که یک طرفدار سری One Piece از آن‌ها انتظار دارد و داستان ارتباط خودش را با سری حفظ می‌کند. اما گیم‌پلی بازی ضعف‌های بسیار دارد. سازندگان نتوانسته‌اند ویژگی‌های این سری را به صورتی که شایسته است داخل بازی بگنجایند. با تمام این موارد، این بازی می‌تواند برای طرفداران One Piece سرگرم کننده باشد اما کسانی که آشنایی با سری ندارند، شاید نتوانند به خوبی با آن ارتباط برقرار کنند.
شخصیت‌های دوست‌داشتنی
حس پرواز با لوفی
عدم وجود تنوع کافی در گیم‌پلی
سیستم قابلیت‌های ضعیف
باس‌های بازی می‌توانستند بهتر باشند
