بررسی بازی One Punch Man: A Hero Nobody Knows

هنگامی که صحبت از درس گرفتن از اشتباهات گذشته می‌شود، بازی‌سازان به دو دسته تقسیم می‌شوند. در یک سمت، استودیوهایی مثل Hello Games را داریم که با توجه به انتقادات، پروژه شکست خورده‌شان را به یک موفقیت تبدیل می‌کنند. در سمت دیگر ماجرا هم سازندگانی مثل Spike Chunsoft قرار دارند. سازنده‌ای که از محصول قبلی‌اش درس چندانی نگرفته و با One Punch Man: A Hero Nobody Knows، همان معجون بد مزه‌ی JUMP FORCE را حتی بدتر از قبل کرده و دوباره به خوردمان داده است. با بررسی این بازی همراه ما شوید.

صحبت کردن در مورد One Punch Man: A Hero Nobody Knows بدون نام بردن پشت سر هم از جامپ فورس (که این منتقد حسابی از خجالت آن درآمد)، واقعا کار سختی است. این بازی از نظر ساختاری آن قدر به عنوان فوق شباهت دارد که این طور به نظرتان می‌رساند که سازندگان، چارچوب همان بازی را برداشته و صرفا ویژگی‌های سری One Punch Man را به آن اضافه کرده‌اند. در نتیجه، در تمام طول بازی احساس خواهید کرد که در حال تجربه‌ی JUMP FORCE 2 هستید تا یک محصول جدید و منحصر به فرد.
شباهت‌ها از همان اوایل کار شروع می‌شود. درست همانند جامپ فورس، در این بازی هم تا قبل از اتمام افتتاحیه، قادر به انجام هیچ کار دیگری نخواهید بود. به محض این که بازی را شروع کنید، با یک منوی خشک و خالی روبرو شده و سپس بلافاصله به بخش ساخت قهرمان پرتاب می‌شوید تا کارکتر خاص خودتان را طراحی کنید. البته اگر بتوانید این کار را بکنید! چون تعداد نمونه‌هایی که برای شخصی سازی در اختیارتان قرار می‌گیرد، آن قدر کم است که کارکترتان را بیشتر شبیه به یک کلون از کارکترهای سری می‌کند. اوضاع هم وقتی بدتر می‌شود که به صفحه‌ی تعیین لقب قهرمانتان وارد می‌شوید و می‌بینید به خاطر محدودیت تعداد لغات، حتی قادر به استفاده از القاب شخصیت‌های سری (مثلا Demon Cyborg) هم نیستید. البته حداقل جای شکر دارد که پس از مدتی پیشروی در بازی، اقلام بیشتری برای شخصی سازی و حتی یک اتاق اختصاصی (که البته فقط جنبه تزیینی دارد) را هم در اختیارتان قرار می‌گیرد.

بعد از ساخت کارکترتان، شما در Hero Association پذیرفته شده و وارد روند داستانی می‌شوید که در واقع، بزرگترین مشکل بازی است. در وهله‌ی اول، ایده‌ی ظاهر شدن به عنوان یک قهرمان دیگر در دنیای One Punch Man، واقعا به‌جا است، اما این موضوع نباید با تمرکز بر وقایع اصلی این سری انجام می‌شد. اشتباه نکنید، ایرادی بر استفاده از رویدادهای مانگا و انیمه وارد نیست. مسئله اینجاست که قهرمان شما، به طور مستقیم در این رویدادها دخالت دارد و مثلا در کنار سایتاما و Genos، به مبارزه با Carnage Kabuto می‌پردازد. حالا این سوال پیش می‌آید که چرا؟ آیا بهتر نبود که از این فرصت برای پرداخت به قهرمانان کم قدرت‌تری همچون Mumen Rider استفاده می‌شد؟ آیا این ایده‌ی جالب‌تری نیست که قهرمان بازیکن در قسمت‌های دیده نشده‌ی نبردهای عظیم سری حضور می‌یافت تا به ساخت بیشتر دنیای آن کمک کند؟ قضیه‌ی ساخت یک کارکتر صامت و تعیین کردن او به عنوان یکی از زیردستان کارکترهای اصلی، دیگر خیلی قدیمی و تکراری شده است و آن کارایی سابقش را ندارد.
در ادامه، این سرعت بسیار پایین پیشروی در داستان است که خودنمایی می‌کند. بعد از پشت سر گذاشتن افتتاحیه، شما وارد یک محیط نیمه باز شده و مجبورید تا با رفت و آمد بین چندین Hub مختلف (کابوس این منتقد در بازی‌های فایتینگ) ماموریت‌های اصلی و فرعی مختلفی را به انجام برسانید که فقط شامل زد و خورد با کارکترهای مختلف می‌شود. تمام این Hubها هم آن قدر بزرگ و خالی از زندگی هستند که بعد از چند دقیقه گیم پلی، کلا از تمام آن‌ها متنفر می‌شوید. اولا علیرغم حضور بازیکنان آنلاین و کارکترهای مختلف در این محیط‌ها، شاهد هیچ ویژگی یا رویداد خاصی که وجود آن‌ها را توجیه کند، نیستید. ثانیا شما به هیچ عنوان قادر به دویدن و یا استفاده از Fast Travel برای رفت و آمد هم نیستید. در نتیجه، نصف وقتی که به انجام این بازی می‌پردازید را بیخود و صرفا جهت جابجا شدن هدر می‌دهید.
چیزی هم که وضع را بدتر می‌کند، Contribution Pointها هستند. این مورد در واقع به امتیازاتی اشاره دارد که شما بعد از اتمام هر ماموریت یا مبارزه دریافت می‌کنید و با استفاده از آن‌ها، رتبه قهرمانی خودتان را افزایش می‌دهید. اما مشکل اینجاست که برای پیشروی در داستان بازی و آزادسازی تمام مبارزان قفل شده، شما مجبور به دریافت میزان خاصی از CP هستید. در نتیجه، مجبور می‌شوید که بارها و بارها به انجام ماموریت‌هایی به شدت تکراری و بدون تنوع بپردازید تا بلکه بتوانید به مبارزه‌ی بزرگ بعدی برسید. وقتی هم که وضعیت خسته کننده و کند سیستم مبارزات را در نظر بگیرید، کاملا متوجه می‌شوید که باید چه عذابی را تحمل کنید.

متوجه هستم که احتمالا از شنیدن مداوم نام یک بازی خاص خسته شده‌اید، ولی چاره‌ی دیگری نیست. گیم پلی این بازی نیز درست همانند سایر بخش‌هایش، بسیار به جامپ فورس شباهت دارد. اما با این حال، تغییراتی نیز در هسته‌ی آن ایجاد شده تا کاملا شبیه آن عنوان نباشد. به عنوان مثال، اکنون زاویه‌ی دید در هنگام انجام کامبوها، بسیار بهتر از قبل شده است و گیج کننده نیست. حتی در یک اقدام جالب، بازی از یک سیستم نیمه نقش آفرینی نیز برای ارتقای سبک‌های مبارزه‌ی قهرمان شخصی سازی شده‌تان استفاده می‌کند. یعنی با هر بار ارتقای آن سبک‌ها توسط مبارزات متعدد، می‌توانید به تقویت متغیرهایی همچون قدرت، سرعت یا میزان جان بپردازید. تا اینجای کار، همه چیز امیدوار کننده به نظر می‌رسد. اما متاسفانه باید به عرضتان برسانیم که علیرغم تمام این نکات مثبت، باز هم سازندگان موفق شده‌اند تا مبارزات را به یک عذاب تبدیل کنند.
در وهله‌ی اول، کیفیت هوش مصنوعی بازی به شدت افتضاح است. تنها کاری که مبارزان حریف انجام می‌دهند، این است که بی هدف در محیط می‌چرخند و هنگامی که به نزدیکی شما می‌رسند، ناگهان به یک هیولا از نظر کامبو زنی تبدیل می‌شوند. در ادامه، نه تنها یک سری از کارکتر‌ها از حملات Ultimate بهره‌ای نمی‌برند، بلکه یک سری از انیمیشن‌ها مثل بلند شدن، آن قدر طولانی هستند که حسابی سرعت مبارزه را از ریتم می‌اندازند. در نهایت هم با موردی سروکار داریم که حضورش در یک بازی فایتینگ، اصلا منطق جالبی ندارد: تابع تصادفی.

اگر یادتان باشد، شما در هر کدام از مبارزات جامپ فورس، توسط دو کارکتر دیگر همراهی می‌شدید که حالا یا به صورت اتوماتیک و یا به صورت دستی انتخاب می‌شدند. در نتیجه، مبارزات همواره به صورت ۳ در برابر ۳ و منصفانه انجام می‌شد. ولی One Punch Man کلا قاعده را عوض کرده و از یک سیستم تصادفی برای انتخاب همراهان استفاده می‌کند. هنگامی که بخواهید وارد یک سری از مبارزات شوید، بازی تعدادی از کارکترها را به صورت تصادفی برایتان انتخاب می‌کند تا با آن‌ها تیم تشکیل دهید. اما مشکل اینجاست که این گزینه‌ها، ترکیبی از مبارزان سایر بازیکن‌ها (بدون در نظر گرفتن میزان تجربه‌شان) و کارکترهای اصلی سری هستند. در نتیجه، هر لحظه امکان دارد که برای انجام یک ماموریت سخت، مجبور به استفاده از یک کارکتر Level 1 شوید. علاوه بر این، حتی در مواقعی ممکن است هیچ یاری پیدا نکنید و مجبور شوید به صورت ۱ در برابر ۳ مبارزه کنید!
اما این پایان کار نیست. علاوه بر مورد فوق، ممکن است که در طول مبارزات به یک سری رویداد تصادفی نیز بربخورید. در طول هر مبارزه، یکی از سه اتفاق زیر می‌تواند رخ دهد: ۱- یک قهرمان وارد مبارزه شده و به یکی از طرفین ضربه می‌زند. حالا این قهرمان هم می‌تواند یک نفر از رده‌ی C باشد و یا این که شخص سایتاما وارد میدان می‌شود تا شما را با یک مشت، نابود کند. ۲- یک فاجعه‌ی طبیعی رخ می‌دهد که از دفن شدن در داخل زمین توسط Ground Dragon تا بمباران شدن محیط مبارزه توسط سفینه‌ی Boros، متغیر است. ۳- یک Drone ظاهر می‌شود که آیتم‌هایی همچون افزایش میزان جان یا نوار انرژی را به یکی از طرفین مبارزه تحویل می‌دهد. علاوه بر این، درصدی احتمال دارد که Drone پس از تحویل محموله، به سمت بازیکن مقابلش حرکت کرده و با منفجر شدن، چیزی تا سقف ۲۰ درصد ضربه وارد کند. در نتیجه، مبارزاتی که می‌توانستند حتی اندکی سرگرم کننده باشند، به سوهان روحتان تبدیل می‌شوند.

خوشبختانه جای شکر دارد که سازندگان بازی، حداقل از انتقادات وارد شده به عنوان پیشینشان در بحث گرافیک، درس گرفته‌اند و One Punch Man عملکرد قابل قبول‌تری در این بخش دارد. حتی در بخش صوتی نیز می‌توانید به وجود یک دوبله‌ی کامل انگلیسی (در کنار دوبله‌ی ژاپنی) برای شخصیت‌های بازی برخورد کنید. با این حال، حیف که شاهد کیفیت متعادلی در این بخش‌ها نیستیم. شاید طراحی هنری بازی ارتقا یافته باشد، ولی کیفیت انیمیشن‌ها و صحنه‌های سینمایی همچنان مثل قبل است. در تمام کات‌سین‌های بازی، می‌توانید شاهد این باشید که کارکترها مثل میخ سر جایشان ایستاده‌اند، ذره‌ای احساس و تغییر حالت قابل درکی در چهره‌شان وجود ندارد و حتی هیچ کلامی هم به زبان نمی‌آورند تا حداقل این‌طور القا شود که دارند صحبت می‌کنند. همین هم باعث شده که یک سری از صحنه‌های شناخته شده‌ی سری (مثل صحنه برخورد مشت سایتاما به “یک قسمت خاص” از بدن سونیک) کاملا اثرشان را در این بازی از دست بدهند.
از طرفی دیگر نیز شاید دوبله انگلیسی بازی جالب به نظر برسد، ولی آن قدر مشکل دارد که باور کردنش سخت است. مثلا لحظات بسیاری پیش آمده که کیفیت صدا آن‌قدر پایین می‌آید که فکر کنید صداگذاران با یک میکروفن بی‌کیفیت به انجام کارشان پرداخته‌اند. حتی در طول یک اقدام عجیب و با وجود این که قهرمان شخصی سازی شده‌تان در طول مبارزات، یکی از پرحرف‌ترین افراد در کل سری One Punch Man محسوب می‌شود، شاهد صحبت کردن او در طول صحنه‌های سینمایی نخواهید بود. موضوعی که کنتراستی بسیار عظیم را در این لحظات ایجاد می‌کند.

سیستم شخصی سازی کارکتر واقعا خوب است
طراحی هنری خوب و وفادار به منبع اصلی
موسیقی های قابل قبول
امکان انتخاب بین دوبله انگلیسی و ژاپنی

استفاده از یک ایده خسته و قدیمی برای روایت داستان
خسته کننده و تکراری شدن گیم پلی
تلف کردن وقت مخاطب با انتخاب های اشتباه در طراحی بازی
استفاده بیش از حد از تابع تصادفی در مبارزات
فقدان انیمیشن های لازم در صحنه‌های سینمایی
کیفیت صداگذاری نامتعادل شخصیت‌ها در دوبله انگلیسی
پورت نامناسب نسخه PC و نبود یک سری از تنظیمات مورد نیاز
وجود مشکلات فنی متعدد از قبیل دیر لود شدن مدل‌ها



امتیاز بازی : 3 [افتضاح ]

با نگاهی از دور، ایده کلی بازی به‌نظر جالب می‌آید اما با هر قدم نزدیک شدن متوجه می‌شوید که با چه افتضاحی طرف هستید. ایده‌های تاریخ مصرف گذشته، مضمون خسته کننده، گیم‌پلی‌ای ضعیف و مشکلات ریز و درشتی دیگر که تجربه نکردن بازی را حتمی می‌کند.

افتضاح