بررسی بازی Pumpkin Jack

به عنوان کسی که لذت بردن از بازی‌های AAA برایش به یک عمل تقریبا ناممکن تبدیل شده است، من همواره در حال جستجو برای عناوین مستقلی هستم که بتوانند نظرم را به خودشان جلب کنند. Pumpkin Jack یکی از همین بازی‌ها بود که ماه‌ها پیش و در جریان اولین Steam Game Festival با آن مواجه شدم و به شدت از تجربه‌ی دموی آن لذت بردم. ظاهرا سایرین نیز در این مورد با من هم عقیده بودند، چون مدتی نگذشت که شهرت بازی بیشتر شده و لقب “دنباله معنوی MediEvil” به آن داده شد. اما اکنون که بازی عرضه شده، می‌توان گفت که بازی اصلا شبیه به MediEvil نیست، بلکه ادای احترامی است به پلتفرمرهای خوش ساخت نسل‌های پیشین کنسول‌ها.

ماجراهای Pumpkin Jack در جهانی که صلح به طرز غیرمعقولی در آن حکم فرمایی می‌کند (هر چه باشد، نمی‌توان یک Utopia درست کرد و همیشه یک جنگ طلب پیدا می‌شود)، دنبال می‌شود و همین اتفاق، باعث شده که شخص شیطان به خاطر رخ ندادن جنگ‌ها، حسابی حوصله‌اش سر برود. بنابراین، او به رهاسازی یک طلسم روی زمین پرداخته و باعث برخاستن هیولاها می‌شود. انسان‌ها که می‌بینند به خاطر دوران صلح طولانی‌شان، اصلا توانایی نبرد ندارند و در برابر هیولاها کاری نمی‌توانند از پیش ببرند، یک جادوگر قدرتمند را به عنوان قهرمانشان انتخاب کرده و از او می‌خواهند که طلسم را از بین ببرد. ولی از آن جایی که شیطان نمی‌خواهد تفریحش به همین راحتی‌ها تمام شود، روح یک شارلاتان بزرگ به نام جک را (که حتی موفق شده بوده شیطان را سه بار گول بزند) داخل یک کدو تنبل قرار داده و او را در ازای مورد بخشایش قرار گرفتن، با یک ماموریت به زمین می‌فرستد: جادوگر را بکش.

همانطور که کاملا مشخص است، روند داستانی پیچیدگی خاصی ندارد. ولی با این حال، بازی توانسته است که با دوری کردن از یک سری کلیشه‌های همیشگی و داشتن نکات مثبت، دنبال کردن همین داستان ساده را هم بسیار لذت بخش کند. در وهله اول، روند داستانی هیچ گاه درصدد سوق دادن جک و تبدیل کردنش به یک فرد خوب نیست یا این که شاهد سناریوی تکراری “تردید پیدا کردن شخصیت اصلی نسبت به درستی اعمالش” نیستیم. در ادامه، دیالوگ‌ها نیز به خوبی نوشته شده‌اند و نه تنها دارای مقادیر مناسبی از طنز هستند، بلکه شخصیت پردازی خاصی نیز به هر کدام از کارکترها داده‌اند. به عنوان مثال، جک همواره مانند یک عوضی بی اعصاب رفتار می‌کند که هیچ کس جز خودش برایش مهم نیست، یا قهرمان منتخب انسان‌ها در نهایت یک آدم دیگر از آب در می‌آید.

ولی جایی که بازی بدون شک، فوق العاده ظاهر شده است، ارجاعات آن به سایر عناوین دنیای سرگرمی است. تاکنون خیلی از بازی‌ها را دیده‌ایم که در تلاش برای قرار دادن ارجاعات مختلف در طول خود بوده‌اند. ولی از نظر من، Pumpkin Jack این کار را بدون درهم شکستن اتمسفر و فضاسازی به انجام می‌رساند. اگر خیلی دقیق نگاه کنید، می‌توانید شاهد ارجاعات فراوانی به فیلم‌ها و بازی‌ها (از Assassin’s Creed و Prince of Persia: The Two Thrones و Doom 2 گرفته تا Game of Thrones و The Lord of the Rings) در گیم‌پلی و دیالوگ‌ها باشید. اوضاع هم وقتی جالب می‌شود که وارد بخش لباس‌های قابل خرید برای جک می‌شوید و نمونه‌هایی از بازی با کلمات را خواهید دید که اگر عمدی باشند، باید زیرکی سازنده را در طراحی آن‌ها ستود.

از منظر گیم‌پلی، Pumpkin Jack یک عنوان اکشن سوم شخص و با تمرکز ویژه بر عوامل پلتفرمینگ است که تجربه کردن آن چیزی حدود ۵ تا ۶ ساعت به طول می‌انجامد. هسته گیم پلی درست همانند سایر بازی‌های این سبکی است: از نقطه A به نقطه B برو، این آیتم را جمع‌آوری کن، این آیتم را به آن نقطه ببر، با باس مبارزه کن و غیره. با این حساب، ممکن است این طور به نظر بیاید که Pumpkin Jack قادر به حفظ توجه مخاطبانش نیست؛ ولی خوشبختانه عکس این موضوع اتفاق افتاده و سکانس‌های پلتفرمینگ، جزو لذت بخش‌ترین لحظات آن به شمار می‌روند. علاوه بر این، بازی به معرفی یک سری سکانس‌های ویژه و مینی‌گیم‌ها نیز می‌پردازد تا هم خودش را متنوع نشان دهد و هم از تکراری شدن روندش جلوگیری کند. سکانس‌های ویژه مذکور، لحظاتی هستند که شما همواره در حال حرکت هستید (حالا چه در حال فرار از یک فاجعه و چه در حال راندن یک وسیله نقلیه) و مینی گیم‌ها هم در واقع معماها و فعالیت‌های معروفی هستند که قطعا شما را با حضورشان غافلگیر خواهند کرد.

با این حال، دوربین بازی صدمه‌ی بدی به برخی از قسمت‌های آن وارد کرده است. در حالت عادی، دوربین همواره در یک فاصله ثابت قرار دارد و می‌توان آن را به اطراف چرخاند؛ ولی هنگامی که به برخی رویدادهای خاص می‌رسید و دوربین بر سر جایش ثابت می‌شود، می‌توانید شاهد قرارگیری آن در زوایای عجیبی باشید. مثلا هنگامی که شروع به راه رفتن روی تخته چوب‌ها می‌کنید یا در حال انجام یک سکانس استفاده از وسایل نقلیه هستید، کاملا می‌توانید احساس کنید که زاویه دوربین کمی کج قرار گرفته و میزان دقت یا بازه زمانی واکنش شما به موانع پیش رویتان را کوتاه‌تر می‌کند.

حتی باس فایت‌های بازی نیز بیشتر روی عنصر پلتفرمینگ تمرکز دارند تا مبارزه. درست همانند باس فایت‌های تعداد زیادی از بازی‌های کمپانی نینتندو، Pumpkin Jack نیز از فرمول “دقت کردن به الگوی حمله‌ی باس و سه بار ضربه زدن” استفاده کرده و همین نیز باعث خلق باس فایت‌هایی چالش برانگیز (مخصوصا زمانی که آیتم‌های بازیابی جان هم کم هستند) شده است. جای شکر دارد که چنین اتفاقی افتاده و باس فایت‌ها تمرکزی بر استفاده از سیستم مبارزه نداشته‌اند، چون با توجه به وضعیت مبارزات، این کار می‌توانست بدتر به بازی صدمه بزند.

متاسفانه مبارزات Pumpkin Jack بعد از مدتی جدا خسته کننده و تکراری می‌شود. با این که بازی تعداد زیادی از اسلحه‌ها را (با توجه به مدت زمانش) در اختیارتان می‌گذارد و یا تکنیک Roll را برای جاخالی دادن معرفی می‌کند، همچنان می‌توان کل سیستم مبارزه را در دو کلمه خلاصه کرد: Button Mashing. هر بار که با دشمنان مواجه می‌شوید، تنها کافیست که دکمه حمله را پشت سر هم فشار دهید و هر از چندگاهی هم جاخالی بدهید. اگر هم جان کم بیاورید، خیلی راحت می‌توانید اشیای موجود در مراحل را تخریب نمایید تا مقدار عظیمی از آن را مجددا بازیابی کنید. علاوه بر این، خود اسلحه‌ها هم درست بالانس نشده‌اند و آن‌هایی که در ادامه بازی بدست می‌آورید، مشخصا قدرتمندتر از نمونه‌های اولیه هستند. مثلا Shotgunی که در مراحل نهایی به شما داده می‌شود، نه تنها قادر است که اکثریت دشمنان را با یک Jump Attack از بین ببرد، بلکه استفاده از آن در حالت معمولی هم امکان حمله به چند دشمن به صورت همزمان و گیج کردنشان را می‌دهد. با چنین اوصافی، واقعا چطور می‌توان از بازیکن انتظار داشت که از مبارزات لذت برده و یا به عوض کردن اسلحه‌اش بپردازد؟

خوشبختانه شاهد چنین وضعیت ضد و نقیضی در مبحث دیداری و شنیداری بازی نیستیم. با این که Pumpkin Jack توسط موتور گرافیکی Unreal 4 توسعه یافته، ولی برخلاف تعداد زیادی از عناوین ساخته شده با این موتور، هیچ تلاشی برای واقع گرایی بیش از حد انجام نشده است. در عوض، این بازی از یک استایل کارتونی و شبیه به عناوین نسل‌های پیشین کنسول‌ها بهره برده و آن را با فضاسازی و اتمسفر خوب ترکیب کرده است. نتیجه آن هم به خلق محصولی منجر شده که بسیار زیبا و چشم نواز به نظر می‌رسد؛ مخصوصا اگر بتوانید تکنیک‌های گرافیکی پیشرفته‌ای همچون Ray Tracing را برای آن فعال کنید. در زمینه‌ی موسیقی نیز باید گفت که با عنوان خیلی خوبی سروکار داریم. نه تنها این عنوان از یک سری موسیقی اورجینال بهره می‌برد که از کیفیت تنظیم خیلی خوبی برخوردار هستند، بلکه حتی می‌توانید در طول آن شاهد بازآفرینی‌هایی از موسیقی‌های کلاسیک با سبک و سیاقی هالووینی نیز باشید.

+ کیفیت بسیار خوب داستان و دیالوگ‌ها
+ گرافیک کارتونی جالب و مشابه با عناوین نسل های پیشین
+ موسیقی‌های گوش نواز
+ ارجاعات فوق العاده به سایر محصولات دنیای سرگرمی

- سیستم مبارزه خسته کننده
- بالانس نبودن اسلحه‌ها
- دوربین بازی همیشه دقیق نیست



امتیاز بازی : 7 [خوب ]

تجربه یک بازی «خوب» حداقل انتظاری است که باید از یک بازی داشته باشیم، غیر از این است؟ دلایل مختلفی برای گرفتن این امتیاز وجود دارد. ممکن است بازی هیچگونه ایده تازه‌ای نداشته و تنها ایده‌های دیگر بازی‌ها را، هرچند خوب، باز استفاده می‌کند، گیم‌پلی تکراری و یا مشکلات فنی نیز می‌تواند از گونه مشکلاتی انگشت شماری باشد که این بازی با آن سر و کله می‌زند با این وجود بازی مخاطب خاص خود را خواهد داشت و در گوشه کنار دنیای خود چیز جذابی برای عرضه دارد/ به‌‌صورت کلی تجربه آن مفرح است.

خوب