بررسی بازی Streets of Rage 4

حدود بیست‌ونه سال از قدم نهادن بازیکنان در خیابان‌های شهری آلوده شده به جرم و جنایت می‌گذرد؛ شهری که تنها زور بازو می‌توانست نجاتش دهد. عنوان Streets of Rage، که آن روز‌ها تحت عنوان «شورش در شهر» شناخته می‌شد، به‌واسطه‌ی کیفیت فوق‌العاده‌ِاش و فضای بی‌نظیرش، توانسته بود خود را به‌عنوان یکی از عناوین ابدی کلاسیک در قلب بازیکنان جای دهد. این بازی بعدها دو دنباله‌ی دیگر هم دریافت می‌کند، اما بعد از آخرین نسخه از عرصه‌ی بازی‌های ویدیویی کنار رفته و به حسرتی بی‌انتها برای طرفدارانش تبدیل می‌شود. امروز، بعد از سال‌ها انتظار، سرانجام به خواسته‌ی دیرینه‌ی خود رسیده‌ و افتخار تجربه‌ی جدیدترین نسخه‌ِی مجموعه‌ی Streets of Rage را بدست آورده‌ایم. اما آیا Streets of Rage 4 می‌تواند میراثی که عناوین قبلیش ساخته‌اند را حفظ کند؟ با بررسی عنوان Streets of Rage 4 در وب‌سایت «پیکسل‌ آرتس» همراه شوید.

بازگشت ناجیان عدالت

داستان Streets of Rage 4 حدود ده سال بعد از دنباله‌ی نسخه‌ی سوم رخ می‌دهد. با شکست نهایی «مستر اِکس» (Mr.X)، سلطنت زیرزمینی‌اش و نقشه‌ی او برای منفجر کردن شهر و کشتن مردم، قهرمانان داستان هر کدام مسیر‌ جداگانه‌ی خود را رفته و مدتی از خون و خون‌ریزی دور می‌گردند. تا این‌ که روزی، بعد از یک دهه، متوجه‌ی خیزش دوباره‌ی نیروهای زیرزمینی شده و سریعا دست‌به کار می‌شوند. پلیس‌های سابق نامی شهر، «اکسل استون» (Axel Stone)، بوکسری با مشت‌های پولادین «بلیز فیلدینگ» (Blaze Fielding)، همراه با دختر دوست و یار عزیزشان «آدام هانتر» (Adam Hunter)، یعنی «چِری هانتر» (Cherry Hunter) و «فلوید ایرایا» (Floyd Iraia)، از شاگردان «دکتر زن» (Dr.Zan) که روزی با قهرمانان بازی هم‌سنگر بود، باری دیگر راهی خیابان‌های خشم‌آلود شهر شده تا خانه‌ی عزیزشان را از «سندیکای Y» پس بگیرند. و این‌گونه، سفری تازه برای ناجیان ما شروع می‌شود.

 Streets of Rage 4، به‌عنوان یک بازی Beat ‘Em Up که غالبا تمرکزش روی گیم‌پلی است تا چیز دیگری، نیاز به داستانی آنچنان غنی و متکلف ندارد. با این وجود، بازی نخواسته با سپری شدن سالیان متوالی کماکان در سایه‌ی گذشته‌ی خود بماند و ماجرایی گیرا، بی‌ادعا و دوست‌داشتنی را شامل می‌شود. ماجرای بازی کمابیش مانند یک «ویژوال ناول» (Visual Novel) روایت شده و بازیکنان میان مراحل یا قبل از رویارویی با وقایع بخصوصی، صحنه‌های ثابت همراه با متن را مشاهده می‌کنند. البته این تمام تلاش ‌آن‌ها نبوده و بایستی کارشان را در تهیه‌ و ارائه‌ی صحنه‌های اکشن جالب و البته، کمی «طرفدار پسند» (Fan Service) ستود. برای مثال، روبه‌رو شدن دوباره با «شیوا» (Shiva)، دست راست «مستر اِکس»، از جمله صحنه‌هایی است که هر بازیکن قدیمی با دیدنش احساسی بی‌نظیر را تجربه خواهد کرد. مشابه این موارد، حال چه به شکل صحنه‌های سینمایی یا «ایستر اِگ» (Easter Egg) در بازی کم نبوده و بازیکنان قدیمی از دیدن موارد مذکور قطعا لذت خواهند برد. از دیگر مواردی که به جذابیت بازی و شخصیت‌پردازی کمک بسیار می‌کند، صداگذاری مختصر اما شدیدا خوب بازی است. شخصیت‌های بازی به شکلی کامل و جزئی صداگذاری نشده‌اند و قرار نیست دیالوگ‌های فراوانی را از آن‌ها بشنویم، اما فریادهای خشمی که هنگام انجام حرکات خود سر می‌دهند و حرف‌هایی که حین نبرد می‌زنند سرانجام توانسته به مخاطبین بعد از تقریبا سی سال شخصیت‌هایش را به گونه‌ای صوتی بشناساند. به بیان دیگر، شما سرانجام قادر خواهید بود با شخصیت‌های خود ارتباطی کلامی در ذهن خود ایجاد کرده که خود جذابیت هر شخصیت را دو چندان می‌کند.

مجموعا می‌توان گفت که Streets of Rage 4، علیرغم نوستالژیای باطنی‌اش در رابطه با روایت، توانسته امروزی‌ شده، نیازهای اولیه‌ی بازیکنان و حتی گاها فرای آنان را فراهم کرده و به روایتی مبدل گردد که از سطح کیفی خوب و جذابیت رضایت‌بخشی برخوردار است. هرچند که وجود مواردی مثل حق انتخاب داشتن مانند نسخه‌ی اول یا چند رشته شدن داستان بخاطر اعمالتان موجب تقویت داستان بازی می‌شد، اما ماجرای حاضر به اندازه‌ی کافی دوست‌داشتنی بوده و گاها فراتر از استانداردهای خودش عمل می‌کند که قطعا موجب خشنودی بازیکنان، چه قدیمی و چه جدید، خواهد شد.

مشت‌های پولادین

عنوان Streets of Rage 4 یک Beat ‘Em Up سنتی است، به این معنا که گیم‌پلی بازی عموما در مبارزه‌ی شما با گروه‌های دشمنان به شکلی دوبعدی خلاصه می‌شود. البته این بدان معنا نیست که Streets of Rage 4 ذاتا مشابه عناوین قبل خود بوده و تغییری نداشته است، برعکس، بازی دستخوش تغییرات بسیاری بوده که باعث شده‌اند به نهایت کمال و شکوفایی دست پیدا کند. اما این تغییرات در چه مواردی خلاصه می‌شوند؟ ابتدا بهتر است تصویری کلی از گیم‌پلی بازی را ایجاد کرده، سپس به ریز و درشتش بپردازیم. بازیکنان در ابتدای امر به چهار شخصیت که بالاتر نام‌هایشان ذکر شده دسترسی دارند. این نسخه، به‌منظور تشویق غیرمستقیم بازیکنان جهت امتحان تمامی شخصیت‌ها، از دسته‌بندی کردن هر شخصیت به لحاظ قدرت، سرعت و چابکی پرهیز نموده و آن‌ها را بدون هرگونه حرف اضافی در اختیار بازیکن گذاشته است. این‌گونه، مخاطب ترغیب می‌شود که هر فرد را جداگانه، جهت یافتن نقاط قوت و ضعفش، امتحان کند. برای مثال، Floyd از چابکی بالایی برخوردار نیست و نمی‌تواند حرکات هوایی چنان پرزرق‌وبرقی را پیاده کند، درعوض، بخاطر داشتن دو دست فلزی و مجهز، می‌تواند دشمنان را از فواصل دور در چنگ گرفته و حرکاتش را راحت‌تر پیاده نماید. نقطه مقابل این شخصیت Blaze می‌باشد که شدیدا چابک و سریع بوده، از قابلیت‌های هوایی‌اش نهایت استفاده را می‌برد اما روی فواصل نزدیک متمرکز است. تنوع شخصیت‌ها به‌دلیل تفاوت‌های جسمی و قابلیت‌های متمایز بیش‌ از پیش به چشم آمده که ارزش محتوایی و کمی بازی را افزایش می‌دهند. در این بازی حدودا هفده شخصیت قابل بازی وجود دارد که پنج تای آنان مربوط به نسخه کنونی بوده و دوازده شخصیت باقی نسخه‌های کلاسیک قهرمانان بازی هستند. شخصیت‌های کلاسیک نیز قابلیت‌های خاص خود مانند Roll یا Sprint را شامل شده تا Roster این بازی را چه به لحاظ تعداد و چه قدرت، کامل‌ کنند.

سختی بازی به پنج درجه‌ی مجزا تبدیل شده و خوشبختانه باید گفت که بازی به لحاظ چالش‌برانگیزی بسیار متعادل است. به‌منظور نقد بهتر، بازی به شکل تک‌نفره و دونفره روی درجات Normal و Hard تجربه شده و هریک به میزان لازم سخت و دشوار بودند. بعد از تعیین شخصیت خود، وارد میدان مبارزه گشته و سریعا دست‌به‌کار می‌شوید. سلاح اصلی شما، دستان و پاهایتان است. لذا، درجهت متنوع کردن گیم‌پلی و تکامل یافتن، برای شخصیت‌های جدید قابلیت‌های منحصر بفردی در نظر گرفته شده تا مبادا بازیکن نبود سلاح دیگری را حس کند، موردی که پیش از این در مجموعه شاهدش بوده‌ایم اما حالا بهینه‌تر از همیشه شده است. البته Streets of Rage، خارج از ابزاری که بعد از مدتی استفاده نابود شده مانند چوب، گرز، چاقو و غیره، هیچ‌گاه سلاحی نداشته، اما محض این‌که در عصر کنونی، بازیکنی نباشد که صرفا از مشت و لگد زدن خسته شود، چنین قابلیتی دوباره و البته، به بهترین شکل ممکن، در نظر گرفته شده تا هم بازی حس تازگی داشته باشد و هم بازیکنان را جهت پیاده کردن Comboهای مختلف تشویق کند. شما قادر خواهید بود با ترکیب کردن ضربات عادی و ضربات مخصوص، Comboهای طولانی‌تر و جذابی را زده و امتیاز بیشتری کسب کنید. لازم به ذکر است که سایر حرکات عادی، مثل پرتاب دشمنان یا Suplex زدن هنوز در بازی وجود دارند.

حرکات مخصوص شخصیت‌ها می‌توانند شدیدا قوی باشند، به‌همین خاطر سیستمی در نظر گرفته شده تا آن‌ها را متعادل کند. در ازای استفاده از Special Moveها، بخشی از نوار سلامت شما موقتا خالی می‌شود که با وارد کردن ضربات به دشمن قادر خواهید بود دوباره آن را پر کنید و اگر در این بین ضربه‌ای دریافت نمایید آن مقدار موقت از دست خواهد رفت. می‌توان گفت نوعی ریسک محسوب می‌شود. ممکن است پاداشی همراه داشته باشد، ممکن هم هست به ضررتان تمام شود. یک قابلیت نهایی، که مشابه‌اش را اگر یادتان باشد در نسخه‌ی اول با احضار یک ماشین پلیس داشتیم، برای همه در نظر گرفته شده اما دیگر خبری از نیروی پشتیبانی نیست بلکه خود شخصیت ضربه‌ای سهمگین وارد می‌کند.

از شخصیت‌های اصلی بگذریم و به دشمنان بپردازیم. دشمنان عناوین Beat ‘Em Up، از آنجایی که مکرر ظاهر می‌شوند، بایستی هم از طراحی خوبی بهره ببرند و هم متنوع باشند، مواردی که Streets of Rage 4 کاملا آن‌ها را رعایت کرده است. این عنوان نزدیک بر پانزده تیپ دشمن را در خود جای داده و هر تیپ هم شامل انواع مختلفی می‌شود. برخی از دشمنان چهره‌های آشنا بوده اما قابلیت‌های تازه‌ای دارند. چهره‌های جدید قابلیت‌هایی را شامل می‌شوند که تا به حال در این مجموعه مثلشان را ندیده بودیم. برای مثال، آن‌ها ممکن است حرکاتی را داشته باشند که امکان مختل کردنشان وجود نداشته یا حتی قادر باشند ضربات شما را دفع کرده و ضدضربه‌ای وارد کنند. این مورد در کنار Combo محور بودن بازی، باعث می‌شود که بازیکن مجموعا اصولی‌تر بازی کند. حتی برخی از حقه‌های قدیمی مثل وارد کردن ضربات بی‌نهایت با رعایت مقداری مکث در بازی حفظ شده تا حس نوستالژی خود را حفظ نماید. قوت اصلی گیم‌پلی بازی، حفظ کردن حالت کلاسیک خود در عین امروزی شدن است تا بتواند اقشار جدیدی را سمت خود بکشاند و بایستی گفت که نتیجه‌ی حاضر کاملا ارزش این همه سال صبر را دارد. Boss Fightهای بازی نیز خوب طراحی شده‌اند. این نوع دشمنان، عموما دو فازه بوده و در فاز دوم خود از حرکات جدیدی استفاده می‌کنند. این‌گونه، بازیکن باید دو مرتبه الگوی حرکات Boss را تشخیص دهد و مبارزه‌ی آنان پویاتر می‌شود.

درکنار بخش فوق‌العاده‌ی داستانی، چند حالت دیگر در نظر گرفته شده تا تجربه‌ی شما را طولانی‌تر کنند. حالت اول Arcade Mode نام دارد که اجمالا همان تجربه‌ی تک جان گذشته را احیا کرده و شما را به چالش می‌کشاند. این حالت و البته سایر حالات را می‌توان به شکل آنلاین و آفلاین تجربه کرد و پیشنهاد ما عموما تجربه‌ی چندنفره است چرا که Streets of Rage اساسا ساخته شده تا به شکل گروهی تجربه شود. حالت دوم، Boss Rush بوده که همانطور که از نامش پیداست، شما را مقابل یکایک Boss Fightها قرار داده و عموما جهت محک زدن دوباره‌ی خود یا تمرین جهت شکست این Bossها در درجات سختی بالاتر تجربه می‌شود. همانطور که پیش‌تر ذکر کردیم، Boss Fightهای بازی بسیار خوب و چند بعدی ساخته شده‌اند، بنابراین مواجه شدن دوباره با آنان هم به همان میزان لذت دارد. حالت آخر، که شگفتی این بازیست، Battle Mode نام داشته و نوعی تجربه‌ی PvEvP محسوب می‌شود. به بیان دیگر، شما طی یکی از مراحل مقابل دیگر بازیکنان قرار گرفته و همزمان، با هدف شکست دیگری، باید با دشمنان هم سروکله بزنید. داشتن یک حالت PvP در چنین عنوانی حقیقتا موجب شگفتی ما شده است؛ این حالت سرگرم‌کننده، جذاب و روان است و شما می‌توانید هر لحظه‌ای که بخواهید با یکی از دوستان خود یا مقابل دیگر بازیکنان آن را تجربه کنید.

اتصال بخش چندنفره‌ی بازی به شکل P2P بوده که خب، نه این‌که لزوما بد باشد، اما برای ماهایی که اینترنت کشورمان کمی ضعف دارد ممکن است تجربه‌ِ‌ی چندان بی‌نقصی را به ارمغان نیاورد. داشتن سرورهای رسمی همیشه ترجیح داده می‌شود بر اتصال P2P، اما درکل موردی نیست که تجربه‌ی شما را خراب کند و درکنار کمی Lag هم می‌توان بازی کرد. نسخه‌ی رایانه‌های شخصی این بازی از Remote Play هم پشتیبانی کرده که به شما اجازه می‌دهد با دوستان خود به شکل آنلاین بدون آن‌که نیازی به خرید این عنوان باشد، بازی کنید. Streets of Rage 4 مجموعا ۳ الی ۴ ساعت از وقت شما را می‌گیرد که اگر ارزش تکرارش و دیگر حالات را در نظر بگیریم، این ۴ ساعت ۴۰ ساعت شده که نشان می‌دهد ارزش پولی که پایش می‌دهید را کاملا دارد. اگر به من بگویند که با چندین سال انتظار، قرار است به تجربه‌ای مشابه Streets of Rage 4 برسم، قطعا صبر می‌کنم. این بازی به لحاظ گیم‌پلی تمام آن چیزیست که از یک عنوان Streets of Rage در نسل کنونی می‌خواهم و بجز ستایش سازندگان این بازی، که کاری کرده‌اند کارستان، چیز دیگری نمی‌توانم بگویم.

پیکسل‌های مدرنیته

طراحی بازی، همانطور که در ظاهر پیداست، دیگر مانند گذشته حالتی پیکسلی ندارد (به استثنای شخصیت‌های فرعی و مراحل مخصوص پیکسلی که شما را به گذشته می‌برند)، اما طراحی کنونی آن‌ها هیچ از گذشته کم نداشته و حتی بهتر هم شده است! ظاهر جدید شخصیت‌ها واقعا دیدنی است و با رعایت جزئیاتی چند سازندگان موفق شده‌اند تا سنگینی ضربات و ابهت شخصیت‌ها را به خوبی نشان دهند. کما این‌که در این دنباله، شخصیت‌های اصلی پیرتر هم شده‌اند و ما این را به راحتی می‌توانیم با دیدنشان بفهمیم؛ مثال بارزش ریش‌های Axel است. طراحی جدید دشمنان بازی و Bossها هم به همین اندازه قوی بوده و خصایل آن‌ها را بدون هرگونه دیالوگ و تنها به‌واسطه‌ی طراحی، بازگو می‌کنند. مراحل بازی در یک کلام دیدنی هستند. شخصا خیلی منتظر بودم تا ساختمان‌های این شهر را هنگام شب با گرافیک جدید ببینم و باید بگویم که بعد از دیدنش تنها کلمه‌ای که به ذهنم می‌رسید «فوق‌العاده»‌ بود. گاها طراحی جدید ممکن است به میراث بازی لطمه بزند. Streets of Rage 4 اینطور نبوده و کارش را عالی انجام داده است. قطعات موسیقی این عنوان توسط سه نفر طراحی شده که دوتای آن‌ها را بسیاری می‌شناسند. در راس تیم موسیقی «اولیویر دِریویِر» (Olivier Deriviere) قرار داشته و در کنار او موسیقی‌سازهای نسخه‌های اصلی، آقایان «یوزو کوشیرو» (Yuzo Koshiro) و «موتوهیرو کاواشیما» (Motohiro Kawashima) هستند که باری دیگر بازگشته تا وظیفه‌ی خطیر تعیین قطعات لازم برای Streets of Rage را بر عهده بگیرند. قطعات عادی بازی بسیار دوست‌داشتنی‌اند و جالب است بدانید که قطعاتی کلاسیک، برگرفته شده از نسخه‌ِ‌ی ۱ و ۲، از همان ابتدا برایتان قابل انتخاب بوده تا در صورت علاقه، بازی را با فضایی کلاسیک تمام کنید. بازی به لحاظ راندمان کلی هم مشکلی نداشته و حتی مواقعی که صفحه‌ی بازی توسط دشمنان پر شده، بازهم فریم‌دهی ثابت می‌ماند.

سخن آخر

خوشحالم که بگویم Streets of Rage 4 یکی از شکوهمندانه‌ترین بازگشت‌های نسل است. همه چیز در این بازی در حد عالی طراحی شده؛ از داستان گیرا و درخور گرفته تا گیم‌پلی درگیرکننده، پرجزئیات، چالش‌برانگیز و با ارزش. این بازی جواهری است از گذشته. فرقی ندارد که در گذشته این سری عناوین را تجربه کرده باشید یا خیر، Streets of Rage 4 عنوانی است که همگی باید تجربه‌اش کنند.

گیم‌پلی وفادار به هسته‌ی سری در عین حال مدرن
داستان جذاب
تنوع فوق‌العاده دشمنان
طراحی خوب Boss Fightها
طراحی کلی بازی عالیست
موسیقی درخور
ارزش تکرار بالا و داشتن حالات مختلف
قابلیت Remote Play

اتصال P2P به‌جای داشتن سرور رسمی
نبود حق انتخاب‌ یا چندشاخگی داستان مانند نسخه‌های پیشین



امتیاز بازی : 9.5 [فوق العاده ]

شدیدا به شما پیشنهاد می‌کنیم این بازی را تجربه کنید. عناوینی با چنین نمره‌ای در طول بازی گاها ما را شگفت زده کردند، گیم‌پلی هوشمندانه یا روایتی خاص و حتی بخش چندنفره جذاب و تک‌نفره درگیر کننده، می‌تواند از دلایل آن باشد؛ این بازی از دیگر رقیبان ژانر خود یک سر و گردن بالاتر است حال چه یک برداشت تازه از یک ایده قدیمی باشد یا سیستمی نوین را به‌ گیم‌پلی و ژانر خود اضافه می‌کند.

فوق العاده